Η Αγία Θεοδοσία και οι Οικουμενιστές

Η Αγία Θεοδοσία εμαρτύρησε κατά τους χρόνους του εικονομάχου βασιλέως Λέοντος του Ισαύρου.

Διδαχόμεθα απο τον βίο της την σημασία της πραγματικής ευλαβείας, εν αντιθέσει με τον δαιμονικής πλάνης «αγαπουλινισμό» των Οικουμενιστών.

Διαβάζουμε στους Συναξαριστές οτι, όταν με εντολή του βλασφήμου εικονομάχου βασιλέως, του Λέοντος, ο σπαθάριός του έστησε σκάλα και ανέβηκε με σκοπό να γκρεμίσει και να κάψει την αγία εικόνα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού η οποία ίστατο στην πύλη της Κωνσταντινουπόλεως, την επονομαζόμενη «Χαλκή Πύλη», τότε η Αγία Θεοδοσία, πλήρης και αυτή με ιερά οργή ώς άλλος Απόστολος Παύλος, όρμησε πρός τον σπαθάριο, και με την συνδρομή των μοναχουσών αλλά και άλλων γυναικών, κατακρήμνησε την σκάλα στην οποίαν επέβαινε ο σπαθάριος, με αποτέλεσμα αυτός, Θεία τη δίκη, να σκοτωθεί.

Λίγο καιρό αργότερα, η Αγία Θεοδοσία μαζί με τις μοναχές της αδελφότητός της, όρμησαν στον Ιερό Ναό του Πατριαρχείου όπου λειτουργούσε ο αιρετίζων και μή κεκριμένος ακόμη, Πατριάρχης Αναστάσιος, και φωνάζοντάς τον «μισθωτό»[1], «λύκο»[1] και «προδότη Ιούδα»[1] τον κυνήγησαν απο το Πατριαρχείο, λιθοβολώντας και κραδαίνοντας ξύλα!

Τί ήταν λοιπόν ή Αγία Θεοδοσία; Μήπως ήταν πλανεμένη; Μήπως δεν είχε αγάπη; Μήπως ήταν φανατική; Μήπως ήταν «ταλιμπάν»; Μήπως ήταν «σούπερ-Ορθόδοξη»; Μήπως είχε «ού κατ΄ επίγνωσιν» ζήλο; Μήπως ήταν υπερήφανη και είχε έπαρση; Μήπως είχε κάνει σχίσμα; Μήπως ήταν ένοχη για απείθεια και καταφρόνηση της εκκλησιαστικής αρχής; Μήπως ήταν ένοχη για τον σκανδαλισμό των πιστών; Μήπως ήταν ένοχη για εξύβριση και συκοφαντία του Πατριάρχου Αναστασίου; Μήπως είχε κάνει φατρία με την αδελφότητά της και τους λαϊκούς οι οποίοι την ακολουθούσαν;

Άπαγε τοιαύτης βλασφημίας!

Η μεγαλύτερη απόδειξη οτι όσα έπραξε η Αγία Θεοδοσία ήσαν εν Αγίω Πνεύματι, είναι το οτι το άγιό της λείψανο ετέλεσε θαύματα, «άπειρα» τον αριθμό όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στα Συναξάρια.

Αφού λοιπόν η Αγία Θεοδοσία προχώρησε πέρα απο την αποτείχιση και εξεδίωξε δια της βίας τον μή κεκριμένο αιρετίζοντα Πατριάρχη Αναστάσιο, ο οποίος είχε υιοθετήσει την μή κεκριμένη ακόμη αίρεση της εικονομαχίας, τότε γιατί ο Θεός έδωσε σημείο Πίστεως με τα θαύματα που τελούνταν απο το άγιο λείψανό της; Γιατί ο Θεός την τίμησε με «άπειρα» θαύματα, την στιγμή που η αγία, όχι απλά έκανε ανυπακοή στον μή κεκριμένο Επίσκοπό της, αλλά τον πήρε και με τις πέτρες; Μα προφανώς για αυτόν ακριβώς τον θερμότατο ζήλο της, την αληθινή ευλάβειά της και την βαθειά της αγάπη για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Ας με συγχωρέσει ο Θεός και η Αγία Θεοδοσία για τις πεζές μου εκφράσεις, αλλά η Αγία Θεοδοσία δεν ήταν ενα πλανεμένο «αγαπουλίνι» με υποκριτική «αγάπη» και Προτεσταντικό ευσεβισμό, όπως οι σημερινοί Οικουμενιστές. Είχε αληθινή και βαθειά ευλάβεια και αγάπη για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Διότι τον Χριστιανό δεν τον χαρακτηρίζει μια κενή κοσμική ευγένεια, αλλά η αγαθότητα η οποία πηγάζει απο μέσα του όταν αποκτήσει τις δωρεές της Χάριτος. Τον Χριστιανό δεν τον χαρακτηρίζει ένας Προτεσταντικός ευσεβισμός ο οποίος επιτρέπει την αλλοίωση των παραδομένων της Πίστεως, αλλά η αληθινή ευσέβεια, η οποία είναι προϊόν θερμοτάτης Πίστεως, ταπεινώσεως, καθαράς καρδίας και απλότητος, και η οποία ευσέβεια γέμισε τα Αγιολόγια και τα Συναξάρια με χιλιάδες γνωστούς και αγνώστους μάρτυρες. Αγάπη για τον Χριστιανό δεν είναι η δαιμονική διαστροφή που τον κάνει αδιάφορο για την αιώνια απώλεια των συνανθρώπων του, αλλά η αγωνία για την σωτηρία της ψυχής τους.

Ο αληθινός Χριστιανός, όπως τέτοιοι ήσαν όλοι οι Άγιοί μας, δεν είναι ένας Προτεστάντης του οποίου η κοσμική ευγένεια σε αφήνει να χαθείς στην αιώνια απώλεια, αλλά είναι πάνω απ’ όλα απλός. Και ο Χριστιανός ο οποίος έχει «αποκτήσει» το Άγιον Πνεύμα, έχει αποκτήσει και την απλότητα. Και αυτό σημαίνει οτι όλες οι αρετές πηγάζουν απο μέσα του αυθόρμητα και αγαθά, χωρίς σκέψη και χωρίς συνειδητή προσπάθεια.

Διότι εάν η απάθεια είναι η παντελής νίκη και κάθαρση, και άρα η παντελής απουσία παθών και λογισμών, και εάν η καθαρά καρδία είναι η πνευματική τελείωση και ο αγιασμός της ψυχής με το γέμμισμα των αρετών, τότε η απλότητα είναι ενα σκαλί πιο πάνω, όπου έχει επιτευχθεί πλέον η αυθόρμητη, πηγαία, αβίαστη, γνήσια και αγαθή πηγή όλων των αρετών. Στον Χριστιανό που έφθασε στην απλότητα, όλες οι αρετές πηγάζουν χωρίς κάν να έχει την επίγνωσή τους.

Το οτι οι άγιοι, των οποίων η Πίστη, η ευλάβεια και η ταπείνωση πηγάζουν εν απλότητι, αντιδρούσαν όπως η Αγία Θεοδοσία, αυτό συνέβαινε απο την αληθινή τους κατά Χριστόν αγάπη και όχι απο την έλλειψη αυτής, όπως βολεύει τους Οικουμενιστές να κατηγορούν όσους λόγω της αγάπης αυτής, ευλαβούνται τα παραδομένα της Πίστεως.

Αντιθέτως, εμείς σήμερα έχουμε γίνει τόσο «χλιαροί»[2], και η Προτεσταντική ευσεβιστική πλάνη έχει τόσο πολύ αντικαταστήσει την πραγματική ευλάβεια και την αγάπη για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, που όχι μόνον δεν τολμούμε να πάρουμε τους αιρετίζοντες με τις πέτρες ώς οφείλουμε, αλλά οι περισσότεροι ούτε κάν τολμούμε να τους αποτειχίσουμε. Και τρέχουμε απο «ευσέβεια» και εκκλησιαζόμαστε στους Ιερούς Ναούς όπου λειτουργούν, επιβραβεύοντας έτσι και κοινωνώντας και εμείς την αντί-Χριστη ομολογία τους.

Σήμερα λοιπόν που η παναίρεση του Οικουμενισμού είναι απείρως χειρότερη και σοβαρότερη αίρεση απο αυτήν της εικονομαχίας, και πάντοτε με κριτήριο την Αγιοπνευματική στάση των Αγίων μας, ακόμη και εμείς όσοι αποτειχίσαμε τους αιρετίζοντες Επισκόπους μας και νομίζουμε οτι «στώμεν καλώς», ακόμη και εμείς λοιπόν ανήκουμε στους «χλιαρούς» τους οποίους θα απορρίψει ο Θεός απο την Ουράνια Βασιλεία Του, εφόσον όλη κι όλη μας η σπουδή είναι να «φωνάζουμε» χαμηλοφώνως...

Πού είναι ο ζήλος τον οποίον εδίδαξε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός όταν πήρε το φραγγέλιο, και δεν εξεδίωξε κάν αιρετικούς, αλλά απλώς ασεβείς;

Πού είναι ο ζήλος του Τιμίου Προδρόμου που ήλεγχε αυστηρά τους αμετανοήτους Ιουδαίους;[3]

Πού είναι ο ζήλος του Αποστόλου Ιακώβου, του «σφόδρα βαρὺς εἶναι τοῖς Ἰουδαίοις»;[4]

Πού είναι η ιερά οργή την οποίαν είχε και την οποίαν διδάσκει ο Απόστολος Παύλος;[5]

Πού είναι το ιερό χαστούκι του Αγίου των Αγίων, του Αγίου Νικολάου;

Πού η αληθινή ευλάβεια των χιλιάδων μαρτύρων όπως αυτή της Αγίας Θεοδοσίας, η οποία, όχι απλά αποτειχίστηκε όπως ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και τόσοι άλλοι Άγιοι στην εποχή τους, αλλά πήρε φραγγέλιο για την αγάπη του Χριστού, και μαρτύρησε απο τους αιρετίζοντες ανευλαβείς;

Πού η πύρινη ευλάβεια την οποίαν είχε ο Προφήτης Ηλίας, ο οποίος ανελήφθη άφθαρτος είς τους Ουρανούς;

Έτσι είμαστε εμείς σήμερα; Είμαστε «ζεστοί»[2]; Ακολουθούμε τα παραδείγματα τα οποία μας έδωσε ο Θεός για οδηγό;

Μετά μεγάλης μου λύπης ομολογώ οτι πρώτος εγώ είμαι ανάξιος τέτοιας πίστεως, ευλαβείας και ζήλου. Όλη μου η ευλάβεια αναλώνεται στην αποτείχιση και στην διαδικτυακή αρθρογραφία. Δηλαδή σε χαρτοπόλεμο σύμφωνα με τα κριτήρια των Αγίων μας.

Εάν η Αγία Θεοδοσία έκανε όσα έκανε για την ευλάβεια των αγίων εικόνων, τί θα έκανε εάν έβλεπε αμετανοήτους αιρετικούς Μονοφυσίτες να εισέρχονται μέσα στο Ιερό Βήμα και να προσκυνούν την Αγία Τράπεζα; Τί θα έκανε στην θέα συμπροσευχών με αιρετικούς; Τί θα έκανε για την συμμετοχή μας στο ΠΣΕ; Τί θα έκανε στο άκουσμα των Δηλώσεων του Τορόντο, του Πόρτο Αλέγκρε, κοκ; Τί θα έκανε στο άκουσμα των δηλώσεων του Βαρθολομαίου για την ανάγκη κοινής Ευχαριστίας με τους αμετανοήτους Παπικούς; Τί θα έκανε η Αγία Θεοδοσία και όλοι οι Άγιοι στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης;

Τί θα έκανε η Αγία Θεοδοσία σε εμάς τους ίδιους, και σε εμένα πρώτα πρώτα, οι οποίοι αρκεσθήκαμε στην αποτείχιση και την αρθρογραφία όταν επελαύνει η έσχατη αίρεση του Αντιχρίστου και οδηγεί στην απώλεια τους ανυποψίαστους αδελφούς μας;

Πώς θα αντικρύσουμε την Αγία Θεοδοσία και όλους τους Αγίους, οι οποίοι αγάπησαν πραγματικά τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, και όχι υποκριτικά και «χλιαρά» όπως εμείς; Και πώς να αξιωθούμε και εμείς της Ουρανίου Βασιλείας όταν βάζουμε την άνεσή μας πάνω απο την αγάπη που λέμε οτι τάχα έχουμε για τον Χριστό;

Πάνω απ΄ όλα η αγάπη είναι αυτοθυσία. Αυτή είναι η αυτοθυσία μας; Απο την πολυδιαφημισμένη μας αγάπη για τον Χριστό, τί ακριβώς θυσιάσαμε; Μόνο ξεβολευτήκαμε λίγο και διανύουμε, μερικοί δεκάδες, και άλλοι εκατοντάδες χιλιόμετρα για να εκκλησιαστούμε. Αυτό είναι όλο. Ποιόν βλάσφημο «λύκο» εκδιώξαμε εμείς; Απο ποιόν «προδότη Ιούδα» γλυτώσαμε; Απο ποιόν «μισθωτό» απαλλάξαμε το Ιερό Βήμα; Ποιόν Άγιο μιμηθήκαμε; Σε ποιές θυσίες μας οδήγησε η «μεγάλη» μας αγάπη;

Μονάχα ξέρουμε να περιμένουμε απο τους αποτειχισμένους μας πατέρες να είναι μπροστάρηδες. Μόνοι τους. Και εμείς στην θαλπωρή της κοσμικής μας ρουτίνας. Σαν καλοί Φαρισαίοι υποκριτές. Μήν τυχόν και μπλέξουμε σε περιπέτειες για την αγάπη του Χριστού. Μην τυχόν και βάλουμε τον Χριστό πάνω απο τους ανθρώπους και ξεφτιλιστούμε στα μάτια των φίλων. Μην μας διώξουν απο το μοναστήρι ή την ενορία. Μην μας ρίξουν καμία άκυρη καθαίρεση και κανέναν άκυρο αφορισμό. Ας ματώσουν άλλοι να βγάλουν το φίδι απο την τρύπα οπότε θα σωθούμε και εμείς. Κατά τα άλλα αγαπούμε τον Χριστό...

Αλλά έχουμε την δικαιολογία έτοιμη: «Δεν είμαστε «ταλιμπάν»! Οι Χριστιανοί είμαστε άνθρωποι ευσεβείς...» Και αγνοούμε την διαφορά μεταξύ της Προτεσταντικής κοσμικής ευσέβειας και ευγενείας, και της Χριστιανικής ευλαβείας. Διότι ξεχάσαμε οτι παντού μέσα στις Πηγές της Πίστεως, απο τα πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης μέχρι τον βίο των πιο προσφάτων αγίων, υπάρχει και η ιερά οργή. Μόνο που για να έλθει η ιερά οργή πρέπει να υπάρχει βαθειά ευλάβεια. Και για να υπάρξει τέτοια ευλάβεια πρέπει να υπάρχει αγάπη για τον Χριστό. Ιδού το πρόβλημά μας. Ιδού η μεγαλυτέρα αμαρτία μου.

Ο Θεός να με λυπηθεί τον υποκριτή, διότι δεν Τον αγαπώ όσο θέλω!

Ο Άγιος Τριαδικός Θεός να μας ελεήσει με δύναμη πίστεως και να μας οδηγήσει γρήγορα να τον αγαπήσουμε πραγματικά όπως οι Άγιοί Του, ώστε δωρεά Κυρίου, να αξιωθούμε και εμείς να εισέλθουμε στην αιώνια Βασιλεία Του. Αμήν.

[1] Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Θεοδοσίας τῆς Κωνσταντινουπολιτίσσης, "Συναξαριστής των Δώδεκα Μηνών του Ενιαυτού", Τόμος Β΄, Νικολαΐδου Φιλαδελφέως, 1868, Αθήνησι, σελίς 173, υποσημείωση 1

[2] Ο Θεός δια του Αγίου Αποστόλου Ιωάννου του Ευαγγελιστού και Θεολόγου, Αποκάλυψις, Κεφάλαιον γ΄, στίχοι 15-16 : "οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου."

[3] Ο Θεός δια του Αγίου Αποστόλου Ματθαίου του Ευαγγελιστού, Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Κεφάλαιον γ΄, στίχοι 7-10 : "ἰδὼν δὲ πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων ἐρχομένους ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; ποιήσατε οὖν καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, καὶ μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται."

[4] Ευθυμίου Ζιγαβηνού, Κεφάλαιον λδ΄ Περί της Μεταμορφώσεως του Χριστού, "Patrologiae Graecae Cursus Completus" (Ελληνική Πατρολογία απο την σειρά MPG ή PG ή Migne), Τόμος 129 (1864), Ευθύμιος Ζιγαβηνός - Τόμος Β΄, σελίς 476, παράγραφος 1, στίχοι 12-13

[5] Ο Θεός δια του Αγίου Αποστόλου Λουκά, Πράξεις των Αποστόλων, Κεφάλαιον ιγ΄, στίχοι 8-11 : "ἀνθίστατο δὲ αὐτοῖς Ἐλύμας ὁ μάγος -οὕτω γὰρ μεθερμηνεύεται τὸ ὄνομα αὐτοῦ- ζητῶν διαστρέψαι τὸν ἀνθύπατον ἀπὸ τῆς πίστεως. Σαῦλος δέ, ὁ καὶ Παῦλος, πλησθεὶς Πνεύματος ἁγίου καὶ ἀτενίσας πρὸς αὐτὸν εἶπεν· ὦ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ῥαδιουργίας, υἱὲ διαβόλου, ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύσῃ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς Κυρίου τὰς εὐθείας; καὶ νῦν ἰδοὺ χεὶρ Κυρίου ἐπὶ σέ, καὶ ἔσῃ τυφλὸς μὴ βλέπων τὸν ἥλιον ἄχρι καιροῦ. παραχρῆμα δὲ ἔπεσεν ἐπ᾿ αὐτὸν ἀχλὺς καὶ σκότος, καὶ περιάγων ἐζήτει χειραγωγούς."

(του editor)