Πως θα είναι η κανονική ζωή;

Ακόμη και Ορθόδοξη θεολογία επηρεάστηκε από την Δυτική μιας και, λόγω των 600 και πλέον συνεχών ετών Λατινοκρατίας, Ενετοκρατίας αλλά και Τουρκοκρατίας, οι Έλληνες θεολόγοι σπούδαζαν στην αιρετική (Παπική και Προτεσταντική) Ευρώπη. Αποτέλεσμα, να έχουμε υιοθετήσει και να διδάσκουμε σήμερα ως Ορθόδοξες, αρκετές αιρετικές διδασκαλίες των Παπο-Προτεσταντών.

Μια από αυτές έχει να κάνει και με το τι συμβαίνει στην ψυχή από την στιγμή του «θανάτου» και μετά.

Δεν θα αποτολμήσω δικές μου αναλύσεις επί του ζητήματος, εφόσον υπάρχουν αυτούσια τα συγγράμματα μεγάλων Πατέρων, Αγίων, παλαιών και συγχρόνων. Θα αναφέρω μόνο την σύνοψη σε σημεία, της πραγματικής Ορθοδόξου διδασκαλίας επάνω στο ζήτημα αυτὀ.

• ο άνθρωπος αποκτά πρόσωπο, υπόσταση και ψυχή εξ άκρας συλλήψεως, δηλαδή, με ιατρικούς όρους, από την στιγμή που το σπερματοζωάριο εισέλθει στο ωάριο, το οποίο βρίσκεται ακόμη στην σάλπιγγα
• άπαξ και δημιουργήθηκε πλήρης και έμψυχος άνθρωπος, από την στιγμή της «άκρας συλλήψεως» και μετά, είναι αθάνατος και αιώνιος δια παντός! Το πρώτο μικρό μέρος της ζωής του το περνά σε αυτό τον κόσμο, και το υπόλοιπο και ατελείωτο το περνά στην Βασιλεία των Ουρανών, εφόσον την «κερδίσει»
• αυτό το οποίο κακώς συνηθίσαμε να αποκαλούμε «θάνατο», δεν υπάρχει. Ο «θάνατος» είναι το πέρασμα από τον ένα κόσμο στον άλλο. Είναι μια διαδικασία η οποία δεν διαρκεί πάνω από μερικά δευτερόλεπτα.
• μόλις κλείσουν τα μάτια από αυτόν τον κόσμο, αμέσως ανοίγουν στον κανονικό και η ψυχή, απαλλαγμένη από το φθαρτό σώμα με τους μετα-πτωτικούς, σαρκικούς του περιορισμούς αποκτά πλήρη επίγνωση!
• πλήρης επίγνωση σημαίνει ότι θυμάται τα πάντα από τον κόσμο που έζησε, κάθε στιγμή, κάθε δευτερόλεπτο, και μάλιστα με πλήρη επίγνωση του πότε έσφαλε, πότε υποκρινόταν, ακόμη και πότε κορόιδευε τον ίδιο της τον εαυτό, μιας και η ψυχή γίνεται τρόπον τινά ένας τέλειος καρδιογνώστης για τον εαυτό της
• Ακριβώς για αυτόν τον λόγο στην Ορθόδοξη διδασκαλία δεν ισχύει μια άλλη παρερμηνεία, η απολογία. Κανείς δεν μιλά με τον Θεό, κανείς δεν συνδιαλέγεται, κανείς δεν έχει υπερασπιστικό λόγο, κοκ, όχι επειδή ο Θεός είναι σκληρός και δεν δέχεται, αλλά επειδή η ίδια η ψυχή έχει πλέον τέτοια βαθειά επίγνωση της αμαρτωλότητάς της και βρίσκεται σε τέτοια συστολή, που δεν διανοείται να αρθρώσει λόγο υπερασπιστικό
• μετά το πέρασμα του «θανάτου», του Τελωνισμού και της Πρώτης Κρίσεως, στο μεσοδιάστημα από την Πρώτη Κρίση μέχρι την Δευτέρα Παρουσία και την τελική Κρίση, οι ψυχές δεν κοιμούνται, όπως πιστεύεται από μια άλλη παρερμηνεία. Οι ψυχές δεν βρίσκονται κοιμώμενες σε κουτάκια πάνω σε ράφια, και άλλες τέτοιες ανεκδιήγητες, μακράν της Ορθοδοξίας διδασκαλίες. Οι ψυχές είναι ξύπνιες, με πλήρη επίγνωση και μνήμη, ενεργές και αλληλεπιδρούν και μεταξύ τους, αλλά και με τις προσευχές και τις σκἐψεις όσων βρίσκονται ακόμη στον πρώτο κόσμο, τον εδώ κόσμο
• οι ψυχές που σώθηκαν, έχουν επισκεφθεί τους οικείους τους, τους συγγενείς τους, τους προγόνους τους, ακόμη και τον τόπο διαμονής τους, το σπίτι τους, την γειτονιά τους, τους γειτόνους τους, μερικοί Άγιοι, ακόμη και μέρος της Βασιλείας των Ουρανών, τον νέο Παράδεισο. Εδώ υπάρχει μια άλλη τεράστια παρερμηνεία, η οποία λέει ότι δεν υπάρχουν σπίτια και υλικές υποστάσεις στον κανονικό κόσμο
• κατά την Δευτέρα Παρουσία θα γίνει η ανάσταση των νεκρών και εξαϋλωμένων σωμάτων όσων έχουν επιστρέψει στην κανονική ζωή για να γίνει η τελική Κρίση
• μετά την τελική Κρίση, όλοι, σεσωζμένοι και κολασμένοι θα έχουν ξανά πλήρη υπόσταση, ψυχή και σώμα, και οι μεν σεσωζμένοι θα ζήσουν αιώνια στον Παράδεισο, οι δε κολασμένοι στην Κόλαση
• όλοι, σεσωζμένοι και κολασμένοι, θα δέχονται το Άκτιστο Φώς του Θεού ανεμπόδιστα πλέον από τον μετα-πτωτικό, σαρκικό κόσμο που ζούμε εδώ, με την διαφορά ότι, οι μεν σεσωζμένοι που θα βρίσκονται στον Παράδεισο θα λαμβάνουν αυτό το Φώς ως αγιαστικό, ενώ οι κολασμένοι, το ίδιο Φώς, εξ αιτίας της αμετανοησίας τους, θα το λαμβάνουν ως ελεγκτικό της συνειδήσεως, «καυστικό»
• μετά την τελική Κρίση θα γίνει και η ανακαίνιση και αφθαρτοποίηση των σωμάτων όλων των ανθρώπων, σεσωζμένων και μη, αλλά και της Γής και ολοκλήρου της Κτίσεως! Για ποιόν λόγο θα γίνει ανακαίνιση σωμάτων, Γής και Σύμπαντος μετά την τελική Κρίση, εάν δεν έχουμε υλική υπόσταση; Δεν μιλά πουθενά για ξανα αφαίρεση των σωμάτων μετά την Κρίση. Ίσα ίσα που η Αγία Γραφή μιλά για βίωση του Παραδείσου ή της Κολάσεως ψυχή τε και σώματι.

Μερικά παραδείγματα από Αγίους οι οποίοι περιέγραψαν όσα τους απεκαλύφθησαν για την Βασιλεία των Ουρανών:

Άγιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία: «…βρέθηκα σ’ ένα μέρος ωραιότατο. Μπροστά μου ήταν ένας δρόμος κατάφυτος με βιολέτες, όλες το ίδιο ύψος και πυκνοφυτευμένες, ευωδιαστές και δίπλα μου σκεκόταν ένας Γέροντας, ο Άγιος Δαβίδ ήταν. Ήθελα να προχωρήσω και δίσταζα να μη σπάσω τα λουλούδια. Έλεγα μάλιστα ποιός τα φύτεψε τόσο πυκνά. Αν ήταν λίγο αραιότερα θα έβαζα το πόδι μου ανάμεσα και δε θα τα έσπαζα και δίσταζα να προχωρήσω.
Τότε μου λέει ο Γέροντας.
–Προχώρα, προχώρα, προχώρα, πάτερ Ιάκωβε, μη φοβάσαι τα λουλούδια αυτά δεν είναι σαν και κείνα που ξέρεις, δε σπάζουν.
Καθώς προχωρούσα λοιπόν τα πατούσα και δεν σπάζανε. Βλέπω δεξιά μου, ένα απότομο κατήφορο, χωματόδρομο πολύ επικίνδυνο και λέω:
–Τι δρόμος κατηφορικός είναι αυτός; Αν περάση κανένα αυτοκίνητο θα κινδυνεύψη.
Μου λέει ο Γέροντας:
– Εδώ πάτερ Ιακωβε, δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, άσ’ τον αυτόν το δρόμο, μη τον κοιτάζης καθόλου, εσύ βάδιζε το δρόμο που βαδίζεις.
Βαδίζαμε, λοιπόν, στον ανθισμένο αυτό δρόμο και λέω:
«Ας κοιτάξω τι υπάρχει γύρω». Βλέπω κάτι ωραιότατα σπιτάκια, αραιοκατοικημένα, σαν παλατάκια, με τις περιφράξεις τους, με τις εξώπορτές τους, γεμάτα λουλούδια και ομορφιά και φως, αλλά ήταν εντελώς άδεια, δεν υπήρχε κανείς άνθρωπος μέσα.
Λέω τότε στο Γέροντα που με συνόδευε:
–Γέροντα, τι ησυχία και τι ομορφιά είναι αυτή; Ας είχα και εγώ ένα τέτοιο σπιτάκι να κάθωμαι στην ησυχία, να κάνω την προσευχή μου, γιατί εγώ είμαι άνθρωπος της ησυχίας. Τότε σήκωσε ο Γέροντας το χέρι του και μου έδειξε το σπιτάκι που ήταν για μένα. Αμέσως όμως βρέθηκα στο κελλί μου, και είπα:
–Γιατί ξαναγύρισα σ’ αυτόν τον κόσμο; Αχ να μη ξαναγύριζα, αλλά να έμενα για πάντα εκεί!»

Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός: «…είδα ότι βρισκόμουν μέσα σε ένα θαυμάσιο και μεγαλοπρεπή παράδεισο… Ο νους και η καρδιά μου είχαν συγκλονιστεί από την ανείπωτη ομορφιά του θεϊκού παραδείσου, και ένιωθα μιά γλυκιά απόλαυση περπατώντας μέσα σε αυτόν. Υπήρχαν πολλοί κήποι, γεμάτοι με ψηλά δένδρα, τα κλαδιά τους ανέδιδαν μία υπέροχη ευωδία και τα μάτια μου αγαλλίαζαν βλέποντας τις άκρες τους να λικνίζονται… Κανένα δένδρο στη γη δεν είναι τόσο όμορφο όσο αυτά τα δένδρα. Στους κήπους υπήρχαν επίσης αμέτρητα πουλιά με φτερά χρυσά, χιονάτα ή πολύχρωμα. Κάθονταν πάνω στα κλαδιά των δένδρων του παραδείσου, και το μαγευτικό τους κελάηδημα με είχε συνεπάρει…»

Πάρα πολύ ενδιαφέροντα και αποκαλυπτικά κείμενα που τεκμηριώνουν μάλιστα την Ορθόδοξη διδασκαλία περί της μετά «θάνατον» ζωής, είναι τα ακόλουθα:

Αποσπάσματα από το βιβλίο του π. Αθανασίου Μυτιληναίου, «Η ανάσταση των νεκρών» ( πατήστε εδώ )

Ολόκληρο το απίθανο! βιβλίο του π. Seraphim Rose, «Η ψυχή μετά τον θάνατο» ( πατήστε εδώ ) (αρχείο PDF)

(του editor)