Δημιουργία ή Εξέλιξη

Για να αντιπαραβάλλουμε σωστά την Θεόπνευστη περιγραφή του Μωυσέως με τα ευρήματα της επιστήμης πρέπει να χωρίσουμε την εξαήμερη Δημιουργία σε 2 μέρη, με το πρώτο μέρος να αποτελείται από τις τρείς πρώτες ημέρες και το δεύτερο από τις τρείς επόμενες.

Οι τρείς πρώτες ημέρες περιγράφουν την δημιουργία του σύμπαντος, της Γής και την εμφάνιση της χλωρίδας, ενώ οι τρείς επόμενες ξεκινούν με μια αναφορά στα αστρικά σώματα και προχωρούν στην περιγραφή της πανίδος και του ανθρώπου.

Άς κάνουμε όμως την αντιπαραβολή πιο αναλυτικά.

Στον πρώτο στίχο, ο Μωυσής αναφέρει ότι ο Θεός εποίησε το σύμπαν και κατ' επέκτασιν και την Γη εκ του μηδενός. Αυτό δηλαδή ακριβώς που αποδέχεται και αναλύει επιστημονικά και η κβαντική φυσική με την επικρατούσα θεωρία του Big Bang και το αρχικό σημείο 1x10^-43 δευτερολέπτων, 14 δις έτη πρίν από το σήμερα. Την αρχή δηλαδή του Κόσμου εκ του μηδενός, όταν σε θερμοκρασία 10^{32 o}C εμφανίστηκαν "από το πουθενά" οι τέσσερις αρχικές δυνάμεις, η βαρύτητα, η ισχυρή αλληλεπίδραση, ο ηλεκτρομαγνητισμός και η αδύναμη αλληλεπίδραση, από τις οποίες προέκυψε το σύμπαν ως χώρος και τα πρώτα κουάρκ και εν συνεχεία όλα τα υπόλοιπα σωματίδια από τα οποία "χτίστηκε" ο Κόσμος.

Στον δεύτερο στίχο ο Μωυσής περιγράφει αυτό που ακριβώς ήταν η Γή όταν δημιουργήθηκε, δηλαδή κατάμαυρη, καψαλισμένη και θεοσκότεινη απο τους πυκνούς καπνούς της λάβας, όπως την περιγράφει και η επιστήμη της γεωλογίας στον Αδαίο Αιώνα (Hadean Eon), πρίν απο 4,5 δις έτη.

Από τον τρίτο μέχρι τον πέμπτο στίχο περιγράφει την εναλλαγή ημέρας και νύχτας, καθώς η Γή άρχισε να περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της απέναντι από τον Ήλιο.

Όλα αυτά τα οποία περιγράφονται στην πρώτη ημέρα ακολουθούν μια απόλυτα ορθή χρονική και λογική επιστημονική σειρά, η οποία και συνεχίζει.

Από τον έκτο μέχρι τον όγδοο στίχο, ο Μωυσής περιγράφει την δεύτερη ημέρα και την δημιουργία της ατμόσφαιρας της Γής, όπως αυτή ολοκληρώνεται από την Σιδέρια Περίοδο (Siderian Period) πρίν από 2,4 δις έτη μέχρι την Οροσίρια Περίοδο (Orosirian Period) πρίν από 2 δις έτη.

Συνεχίζοντας με την εκπληκτική χρονική σειρά της περιγραφής, ο Μωυσής προχωρά στην τρίτη ημέρα, όπου στον ένατο και δέκατο στίχο αναφέρει τον διαχωρισμό στεριάς και θάλασσας, την πρώτη δηλαδή σταθεροποιημένη ήπειρο και τον ωκεανό που την περιβάλλει. Κατά την επιστήμη, αυτή είναι η Ροδινία της Στέννιας Περιόδου (Stenian Period) πρίν από 1,2 δις έτη.

Τέλος, από τον ενδέκατο μέχρι τον δέκατο τρίτο στίχο, ο Μωυσής αναφέρει την ευρεία εξάπλωση της χλωρίδας της ξηράς, κάτι που η επιστήμη τοποθετεί στην Ορδοβίσια Περίοδο (Ordovician Period), πρίν από 480 εκ έτη.

Εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος της περιγραφής.

Ο Μωυσής ξεκινά το δεύτερο μέρος της περιγραφής όπου, από τον στίχο δεκατέσσερα μέχρι τον στίχο δεκα εννέα κάνει μια αναφορά στην δημιουργία των άστρων, του Ήλιου και της Σελήνης, και έτσι κλείνει την τέταρτη ημέρα. Αυτή είναι και η μόνη παραφωνία θα μπορούσε να πεί κανείς, στην άψογα χρονική σειρά της περιγραφής του Μωυσέως.

Εν συνεχεία, ο Μωυσής, στους στίχους είκοσι εως εικοσι τρία (πέμπτη ημέρα), αναφέρει με την σειρά την δημιουργία ψαριών, ερπετών και πτηνών. Όντως, η επιστήμη έχει καταλήξει ότι πρώτα δημιουργήθηκαν τα ψάρια κατά την Κάμβρια Περίοδο (Cambrian Period) πρίν από 520 εκ έτη, έπειτα εξελίχθησαν τα ερπετά κατά την Λιθανθρακοφόρο Περίοδο (Carboniferous Period) πρίν από 312 εκ έτη και κατόπιν τα πτηνά κατά την Ιουρασική Περίοδο (Jurassic Period) πρίν από 160 εκ έτη.

Τέλος, η περιγραφή της Δημιουργίας καταλήγει την έκτη ημέρα με δυο αναφορές. Πρώτον, στους στίχους εικοσι τέσσερα και εικοσι πέντε ο Μωυσής αναφέρει την εξέλιξη των τετραπόδων και πάντων των θηλαστικών και των ζωντανών της πανίδος. Όντως, η επιστήμη επιβεβαιώνει ότι μετά από την εξέλιξη των ψαριών και των ερπετών εμφανίζονται τα θηλαστικά στην Τριασσική Περίοδο πρίν από 240 εκ έτη.

Δεύτερον, η περιγραφή του Μωυσέως καταλήγει στους στίχους εικοσι έξι μέχρι τριαντα ενα με την δημιουργία του ανθρώπου. Και εδώ, η επιστήμη αποφαίνεται ότι η εμφάνιση του Homo Sapiens (του σημερινού ανθρώπου;) λαμβάνει χώρα στο τέλος της εξέλιξης του κόσμου (όπως την θεωρούν οι ίδιοι), στο τέλος της Πλειστοκαίνου Εποχής (Pleistocene Epoch), κάπου πρίν από 160.000 έτη.

Άν αναλογισθεί κανείς την απίστευτη χρονική ακρίβεια της Δημιουργίας, ή εξέλιξης κατά την επιστήμη, που περιέγραψε ο Μωυσής πρίν από 3500 χρόνια, δεν μπορεί παρά να μην παραδεχθεί ότι μια τέτοια ενδελεχής και χρονικά ακριβής γνώση δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι προϊόν μυθοπλαστικής συμπτώσεως.

Πώς ο Μωυσής, πρίν από 3500 χρόνια, γνώριζε αυτά που η επιστήμη κατάφερε να ανακαλύψει μόλις πρίν από μερικές δεκαετίες;

Και για να το θέσουμε και πιο πεζά, πόσο κομπλεξικό στρουνθοκαμηλισμό θα συνεχίσει να επιδεικνύει η επιστήμη, ώστε την στιγμή που της πήρε 3500 χρόνια να φθάσει στην γνώση του Μωυσέως, να αμφισβητεί εμμονικά την αλήθεια της εκ Θεού Δημιουργίας την οποία περιγράφει ο Μωυσής, 3500 χρόνια πρίν από την επαλλήθευση της επιστήμης;

Τώρα, το για ποιόν λόγο ο Θεός απεκάλυψε στον Μωυσή τις συγκεκριμένες παραστάσεις από την Δημιουργία και με αυτή την σειρά είναι του Θεού λόγος και όχι δικός μας να το κρίνουμε.

Όσον αφορά την δημιουργία του ανθρώπου, η επιστήμη τοποθετεί την εμφάνιση του Homo Sapiens πρίν από 160.000 έτη, ενώ βάσει της γεννεαλογίας της Βίβλου ο Αδάμ τοποθετείται περί το 5500 π.Χ.

Οι χρονολογικές λεπτομέρειες και τα μυστικά της δημιουργίας του Αδάμ είναι κάτι το οποίο δεν μας έχει ακόμη αποκαλυφθεί από τον Θεό. Το ότι η Βίβλος εστιάζει μόνο στο γεννεαλογικό και όχι στο χρονολογικό δεν ακυρώνει την αλήθεια της.

Έτσι, δεν αποκλείεται ο μεταπτωτικός Αδάμ να ήταν ο πρώτος Sapiens πρίν από 160.000 έτη. Δεν αποκλείεται το τελειότερο δημιούργημα, ο Αδάμ, να δημιουργήθηκε κάπου στο 5500 π.Χ., παράλληλα με την ύπαρξη ενός υποδεεστέρου Sapiens ή και άλλων υποδεεστέρων ειδών. Άλλωστε, η Βίβλος μας λέει ότι το γένος του Αδάμ, ο άνθρωπος, ήταν το τελειότερο δημιούργημα του Θεού. Δεν αναιρεί το ότι υπήρξαν και υποδεέστερα είδη, όπως ο Homo Neanderthalensis, ο Homo Ergaster, ο Homo Erectus, κοκ. Δεν αποκλείεται επίσης η περιγραφή της εκ Θεού πάντοτε δημιουργίας του Αδάμ να ακολουθεί την λογική των προηγουμένων ημερών της Δημιουργίας, παραλείποντας μεγάλα χρονικά μέρη και γεγονότα και αναφέροντας μόνο συνοπτικά και κωδικά θα λέγαμε την κάθε φάση. Δεν αποκλείεται οι χρονολογήσεις της επιστήμης να είναι λάθος. Δεν αποκλείεται να ισχύει κάτι άλλο που δεν πάει το μυαλό μας με τίποτε.

Εκείνο που αποκλείεται, είναι το να είναι ο άνθρωπος τυχαίο προϊόν της εξέλιξης και όχι δημιούργημα του Θεού.

Καλό είναι εδώ να θυμηθούμε ότι η ίδια η επιστήμη απλά εικάζει πως ο άνθρωπος εξελίχθηκε από τους πιθήκους. Ο Homo Sapiens δεν συγγενεύει με κανένα άλλο είδος, ούτε με τον Νεάντερταλ, ούτε με τον Εργκάστερ, ούτε με τον Ερέκτους, ούτε με κανέναν. Πολλώ δε μάλλον με πιθήκους όπως ο Αυστραλοπίθηκος. Η ίδια η επιστήμη παραδέχεται ότι μεταξύ του Sapiens και των ανθρωποειδών υπάρχει εξελικτικό χάσμα το οποίο δεν ερμηνεύεται.

Καλό είναι να θυμόμαστε επίσης ότι όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί στην Γή μοιράζονται κατά βάση το ίδιο DNA. Το DNA του ανθρώπου με αυτό του χοίρου έχει 98% ομοιότητα! Αυτό μας κάνει εξελικτικούς συγγενείς των χοίρων; Ίσως μόνον όσους επιλέγουν να απαρνηθούν το τελειότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο, την ψυχή και την Ουράνιο Βασιλεία...

Άλλωστε, το ίδιο 98% ομοιότητα στο DNA που έχουμε με τον χοίρο, το ίδιο 98% έχουμε και με τον γορίλα. Όσο συγγενεύουμε με το ενα δημιούργημα του Θεού, τόσο συγγενεύουμε και με το άλλο.

Ίσως πάλι κάποιοι να θεωρούν εαυτούς απογόνους της μπανανιάς, μιας και το DNA του ανθρώπου με αυτό της μπανάνας έχει 60% ομοιότητα!

Συνεπώς, η φυσιολογική ομοιότητα του ανθρωπίνου DNA με αυτό των ανθρωποειδών ή των πιθηκοειδών δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση εξελικτική συνέχεια.

Όσο για την θεωρία του Δαρβίνου, με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο θα δεί κανείς πόσο πολύ έχει ακυρωθεί από την επιστημονική κοινότητα. Ο αποκλειστικός λόγος ύπαρξης της θεωρίας του Δαρβίνου και του εξελικτικού μοντέλου είναι η πολιτική σκοπιμότητα στα πλαίσια κυρίως της Νέας Εποχής, αλλά και της Νέας Τάξης, της Παγκοσμιοποίησης και του Οικουμενισμού.

(του editor)