Κάποια στιγμή είχα μια ενόχληση με κάποιο φρονιμίτη. Το ούλο ερεθίστηκε και πρήστηκε ελαφρώς, με μια πολύ μικρή ενόχληση, περισσότερο με τσούξιμο παρά με πόνο. Επειδή -όπως μου εξήγησε αργότερα ο οδοντίατρος- το δόντι είχε επάνω χρωστικές και φαινόταν μαύρο, υπέθεσα ότι έχει χαλάσει και σαν φρονιμίτης που ήταν, ότι πάει για βγάλσιμο. Είχα την φαεινή ιδέα λοιπόν να δοκιμάσω, αντί της κλασσικής αντιβίωσης που μου συνέστησε ο ιατρός πρίν την εξαγωγή, αγωγή της ομοιοπαθητικής. Για να μην τα πολυλογώ, μίλησα με την ομοιοπαθητικό τηλεφωνικά, πήρα το σκεύασμα που μου συνέστησε, το οποίο ομολογώ ότι έδρασε άμεσα, επισκεύθηκα τον οδοντίατρο ο οποίος μου εξήγησε ότι ο φρονιμίτης δεν χρειάζεται βγάλσιμο και ότι το ούλο είχε ερεθιστεί από κάτι άλλο και έκλεισα ραντεβού για να πάω να δώ την ομοιοπαθητικό αυτοπροσώπως, ώστε να φτιάξει τον γνωστό φάκελο με τις ερωτήσεις και να την πληρώσω.

Ήδη όμως από την στιγμή που είχα την ιδέα να επιλέξω ομοιοπαθητική αγωγή, κάτι δεν μου πήγαινε καλά μέσα μου. Κάτι με ενοχλούσε. Σαν κάτι να προσπαθούσε να με αποτρέψει. Δεν έδωσα όμως σημασία. Αφότου έκλεισα το ραντεβού, η ανησυχία εντάθηκε. Από την στιγμή δε που μπήκα στο γραφείο της ομοιοπαθητικού, η ανησυχία έγινε έντονη ταραχή. Εγώ όμως ο βλάξ ανένδοτος. Όλο έβρισκα μέσα μου δικαιολογίες ότι θα είναι το ένα ή το άλλο και όχι για παράδειγμα η φωνή της συνειδήσεως προσπαθεί να με προφυλάξει.

Το ραντεβού ολοκληρώθηκε, ο φάκελος έγινε, η ιατρός πληρώθηκε και ο βλάξ (εγώ) αποχώρησε με έναν κόμπο σαν πέτρα στο στομάχι. Την ευχή -Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με- την οποία είχα συνηθίσει να λέγω όλη την ημέρα ασταμάτητα, ξαφνικά δεν μπορούσα να την πώ και ένιωθα μέσα μου ενα ψυχρό και θλιβερό κενό. Συνέχισα να λέω στον εαυτό μου ο ταλαίπωρος ότι μάλλον κουράστηκε ο οργανισμός μου απο την πολύ ευχή και ζητά λίγο παύση. Οι ώρες πέρασαν και με πολύ προσπάθεια εβίασα τον εαυτό μου να αρχίσει να λέει την ευχή, αλλά χωρίς να νιώθω πλέον την γλυκύτητα και την θαλπωρή την οποία μου έδιδε η ευχή. Ήταν σαν να λέω απλά "παπούτσι, καρέκλα, παπούτσι, καρέκλα, παπούτσι, καρέκλα, ...". Καμία αίσθηση!

Όλως ανυποψίαστος και κουρασμένος έπεσα επιτέλους να κοιμηθώ. Μόλις όμως έκλεινα τα μάτια μου, έβλεπα κάτι περίεργα σχήματα και χρώματα πολύ αφύσικα και ενοχλητικά. Έβλεπα για παράδειγμα εικόνες από αφύσικα λουλούδια, μεγάλα, ψεύτικα, σαν πλαστικά, με περίεργα χρώματα, τα οποία σου άφηναν μια άσχημη, αντιπαθητική αίσθηση. Ανοιγόκλεινα τα μάτια μου, άλλαζα πλευρό, αλλά οι εικόνες επέστρεφαν ακαριαία. Και τότε, είδα την εικόνα ενός αγίου, ή που έμοιαζε σαν τις εικόνες των αγίων, μόνο που το πρόσωπο του αγίου ήταν φρικιαστικό. Τα μάτια του ήταν γουρλωμένα, αγριεμένα και μεγάλα, έτοιμα να πεταχτούν έξω. Το ύφος του φαινομενικά σωστό, αλλά έβγαζε αντί για γλυκύτητα, μια αγριάδα, μια αφύσικη φοβέρα. Τα μαλιά του σχετικά κοντά, αγριεμένα και με μυτερές τούφες οι οποίες θύμιζαν αυτά του Βαπτιστού Ιωάννου ή του Προφήτου Ηλιού.

Μόλις έκλεινα τα μάτια μου, η εικόνα αυτή παρουσιαζόταν μπροστά απο το πρόσωπό μου και όπου και να έστριβα το κεφάλι ή τα μάτια, ότι και εάν προσπαθούσα να σκεφτώ για να φύγει απο το μυαλό μου, αυτή έμενε εκεί να με κοιτά και να με παραλύει από ταραχή και τρόμο. Για να μην τα πολυλογώ, όλη αυτή η κατάσταση κράτησε για μιάμισι περίπου ώρα, ώσπου στο τέλος άρχισα να νιώθω σαν μια φωνή μέσα στο μυαλό μου να φωνάζει αδιάκοπα: "σήκω και ψάξτο!, σήκω και ψάξτο!, σήκω και ψάξτο!, ...". Και για να είμαι ειλικρινής, η φωνή ήταν σαν να μου έλεγε και που να το ψάξω, αλλά αυτό δεν θα το αναφέρω για να μην σκανδαλιστεί κανείς και πεί ότι όλο αυτό το σκαρφίστηκα για να διαφημίσω κάποιον συγκεκριμένο ιστότοπο.

Σηκώθηκα λοιπόν αμέσως από το κρεβάτι, άνοιξα το κινητό, μπήκα στο διαδίκτυο και διασταύρωσα από διάφορες ιστοσελίδες τις οποίες εμπιστεύομαι, ότι η Ομοιοπαθητική είναι δαιμονική ενέργεια, είναι κάτι σαν αντιστροφή του Αγιασμού, και σε αυτό ήσαν ξεκάθαροι τόσο ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης όσο και άλλοι οι οποίοι έμαθα ότι έχουν μιλήσει για αυτό.

Το αποτέλεσμα ήταν ακαριαίο. Αμέσως ξέσπασα σε λυγμούς, έπεσα στα γόνατα και ζητούσα οδυρόμενος συγνώμη από τον γλυκύτατο Χριστό μας για την ένοχη άγνοια και την επιπολαιότητά μου. Πέρασα την νύχτα με μετάνοιες, κομποσχοίνια και τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας. Γύρω στις τέσσερις το πρωί άρχισαν σιγά σιγά να επιστρέφουν η ηρεμία, η γαλήνη, η θέρμη, η ευχή, η κατάνυξη και η ανακούφιση. Τότε έπεσα ξανά για ύπνο δοξολογώντας τον Θεό, σχεδόν ουρλιάζοντας μέσα μου το "Δὀξα Σοι ο Θεός!" για την μακροθυμία και το έλεός Του που δεν παραχώρησε χειρότερα παθήματα για την αθλιότητά μου. Εννοείται ότι πρώτη και ύψιστη προτεραιότητα στο νού μου έγινε η εξομολόγηση του παθήματός μου στον πνευματικό και εξομολόγο μου το συντομότερο δυνατόν.

Προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου και να θυμηθώ εν ηρεμία και ασφάλεια πλέον ποιό ήταν το πρόσωπο ή έστω τα σχήματα τα οποία έβλεπα, αλλά ήταν σαν κάτι να είχε διαγράψει την ανάμνηση αυτή απο τον εγκέφαλό μου. Δεν μπορούσα να θυμηθώ απολύτως τίποτε. Έκλεινα τα μάτια μου και δεν έβλεπαν τίποτε και έτσι λαγο-κοιμήθηκα γαλήνια, λέγοντας την ευχή μέχρι που σηκώθηκα το πρωί. Τότε μόνον θυμήθηκα όσα περιέγραψα πιο πάνω. Μάλιστα, έχω μέσα μου την αίσθηση ότι αυτή η φωνή που μου φώναζε να σηκωθώ ήταν του μακαριστού μου πνευματικού πατρός απο την Θεσσαλονίκη, αλλά ας το αφήσω εκεί...

Αυτά λοιπόν τα έρμα χάλια και τα παθήματά μου ας γίνουν μάθημα για όλους μας. Πολυαγαπημένοι μου αδελφοί, ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ !!!

(του editor)