Σκέψεις περί της ομοφυλοφιλίας και των ΛΟΑΤΚΙ+

Γνωρίζουμε φυσικά ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα πράγματα από την υπερηφάνεια και τα 298 πάθη των Γραφών. Γνωρίζουμε ότι το χειρότερο όλων είναι το να είναι κάποιος Αβάπτιστος. Ο Αβάπτιστος, είτε αιρετικός είναι (πχ Μονοφυσίτης, Παπικός, Προτεστάντης, κοκ), είτε Παγανιστής, είτε Βουδιστής, είτε Άθεος, είτε Σατανιστής, είτε οτιδήποτε άλλο, σύμφωνα με την συνεπή, δισχιλιετή, Θεόσδοτη Πατερική διδασκαλία, μένει εκτός Εκκλησίας και εκτός σωτηρίας.

Γνωρίζουμε επίσης ότι χειρότερο της υπερηφανείας και όλων των υπολοίπων παθών, είναι η αυτοκτονία, η οποία στερεί από τον άνθρωπο την ευκαιρία της μετανοίας και αποτελεί την απόλυτη απαξίωση για το δώρο του Θεού, όχι απλώς για το δώρο της ζωής σε αυτό τον κόσμο, αλλά πολύ περισσότερο στην απαξίωση για το δώρο της θεώσεως και της αιωνίου χαράς στην Ουράνια Βασιλεία.

Γνωρίζουμε επίσης ότι μετά την αυτοκτονία, χειρότερο της υπερηφανείας και όλων των υπολοίπων παθών, είναι η αμετανοησία. Το να γνωρίζεις δηλαδή ότι αυτό που κάνεις είναι λάθος, πάθος, αμαρτία, κατακριτέο, βλαπτικό για την σωτηρία σου, ασεβές ή και προσβλητικό προς τον Θεό, και πάραυτα, να αγνοείς κάθε προτρεπτικό λόγο και κάθε προειδοποίηση, και να συνεχίζεις να κάνεις το λάθος, αποφασισμένος, χωρίς προσπάθεια μετανοίας (διόρθωσης), χωρίς τύψεις, χωρίς καμία ενόχληση συνειδήσεως και με πλήρη αδιαφορία για τις όποιες σωτηριολογικές συνέπειες.

Γνωρίζουμε επίσης από τους Πατέρες, ότι δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα πάθη, μικρές και μεγάλες αμαρτίες. Όλα είναι βλαπτικά, όλα μπορούν εξ ίσου να στερήσουν την σωτηρία, γι’ αυτό και όλα πρέπει να εξομολογούνται και όλα πρέπει να γίνεται αγώνας για να διορθώνονται. Γι’ αυτό και σε διάφορες περιπτώσεις οι Πατέρες, άλλοτε αναφέρουν την υπερηφάνεια ως το χειρότερο πάθος, άλλοτε την κατάκριση, κοκ.

Αφού λοιπόν ειπώθησαν κάποια βασικά δέοντα στην μικρή αυτή εισαγωγή, θα καταθέσω και κάποιες δικές μου σκέψεις.

Πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, εάν τους ρωτήσουν, θα αναφέρουν τον φόνο ως την χειρότερη αμαρτία. Υπό την ίδια έννοια όπως και με την αυτοκτονία, ίσως να έχουν δίκιο. Ίσως δηλαδή, επειδή ο φόνος διακόπτει απροειδοποίητα τον χρόνο κάποιου σε αυτό τον κόσμο στον οποίον έχει και την μοναδική ευκαιρία μετανοίας, ίσως γι’ αυτό, λόγω της ανεπανόρθωτης ζημιάς που προκαλείς στο θύμα, να είναι το χειρότερο αμάρτημα.

Θα τολμήσω όμως να πω ότι από την πλευρά του θύτη, δεν πιστεύω ότι είναι το χειρότερο αμάρτημα. Ας μην προτρέξει κανείς να συμπεράνει ότι «δίνω άφεση» στην τρομερή πράξη και στο μεγάλο αμάρτημα του φόνου. Απλά πιστεύω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα αμαρτήματα από τον φόνο.

Δεν γνωρίζω τι λένε οι Πατέρες επ’ αυτού στο οποίο θα αναφερθώ. Ίσως να μην έχουν αναφερθεί εκτενώς, μιας και το πρόβλημα το οποίο θα πιάσω δεν υπήρξε σε τέτοιο βαθμό ποτέ στο παρελθόν.

Πιστεύω ότι το χειρότερο και πιο επικίνδυνο πάθος σήμερα είναι, επιτρέψτε μου τον όρο, ο «λοατκι-σμος».

Θα μπορούσα να γράψω πολλές σελίδες, όπως οι χιλιάδες που έχουν γραφεί για αυτό το θλιβερό φαινόμενο της εποχής μας. Αντ’ αυτού, πιστεύω ότι και με πολύ λίγα λόγια μπορεί να φανεί ότι, ιδίως για την εποχή μας, ο «λοατκι-σμός» είναι μακράν το χειρότερο πάθος και το χειρότερο αμάρτημα από όλα.

Είτε πάρει κανείς τα ναρκωτικά, είτε το κάπνισμα, είτε τον τζόγο, είτε τον αλκοολισμό, είτε την λαγνεία και την πορνεία, είτε την λαιμαργία και την γαστριμαργία, είτε οποιοδήποτε άλλο εθιστικό και ηδονιστικό των αισθήσεων πάθος, έχουν όλα ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κανένα από αυτά δεν είναι τόσο απαξιωτικό και προσβλητικό προς τον ναό της ψυχής, το σώμα, κανένα από αυτά δεν είναι τόσο απαξιωτικό πρός τον Θεό, κανένα από αυτά δεν οδηγεί στην εγκατάλειψη της Εκκλησίας και του Θεού και κανένα από αυτά δεν οδηγεί στην απόγνωση και την αυτοκτονία.

Αντιθέτως, πλἠν απειροελαχίστων, μεμονωμένων εξαιρέσεων, ακόμη και αυτοί που είναι πολύ εξαρτημένοι από τα ανωτέρω πάθη, πιστεύουν, εκκλησιάζονται, νηστεύουν ή έστω προσπαθούν, ευλαβούνται και σέβονται τις διδασκαλίες και τα ιερά και όσια της Εκκλησίας, ακόμη και έχουν πνευματικό και κάνουν αγώνα κατά των παθών τους, ακόμη και μονάζουν!

Μόλις όμως μπαίνουμε στον χώρο των λοατκι+, συμβαίνουν τα ακριβώς αντίστροφα. Πλήν απειροελαχίστων εξαιρέσεων, όσοι αυτό-προσδιορίζονται ως λοατκι+, όχι απλά δεν πιστεύουν, όχι απλά δεν εκκλησιάζονται, όχι απλά δεν νηστεύουν, όχι απλά δεν ευλαβούνται και δεν σέβονται τις διδασκαλίες και τα ιερά και όσια της Εκκλησίας, αλλά όπως έχουμε πολλάκις γίνει μάρτυρες στις διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις τους, κρεμούν τις άγιες εικόνες μπροστά από τα γεννητικά τους όργανα, τις βεβηλώνουν βάζοντας κραγιόν και διάφορα άλλα ακατονόμαστα στα χείλη της Παναγίας, του Χριστού και των Αγίων, πετούν ματωμένες σερβιέτες στις εικόνες της Παναγίας και πολλές άλλες «εμπνεύσεις» τις οποίες θα ζήλευε ακόμη και το Εωσφορικό μένος των Τζιχαντιστών.

Προφανώς, εφόσον προβαίνουν στα ανωτέρω, δεν έχουν ούτε πνευματικό, ούτε κάνουν κανέναν αγώνα κατά των παθών τους εφόσον δεν τα θεωρούν ως τέτοια, και φυσικά, πολύ περισσότερο, δεν μονάζουν!

Κανένα άλλο πάθος από τα 298 αναφερόμενα πάθη των Γραφών δεν οδηγεί τον άνθρωπο σε τέτοια κατάντια, σε τέτοιο αυτό-εξευτελισμό, σε τέτοια πνευματική τύφλωση, σε τέτοια απαξιωτική βεβήλωση του σώματος, σε τέτοια αποστασία και σε τέτοια βλασφημία.

Κανένα άλλο πάθος δεν κάνει τον άνθρωπο τόσο ασεβή και αθεόφοβο.

Κανένα άλλο πάθος δεν οδηγεί τον άνθρωπο να μισεί, και μάλιστα με τέτοιο πάθος, την Εκκλησία και τον Θεό.

Και κανένα άλλο πάθος, δεν οδηγεί τον άνθρωπο σε ποσοστά πάνω από 60% χρόνιας κατάθλιψης.

Και κανένα άλλο πάθος, δεν οδηγεί τον άνθρωπο σε ποσοστά πάνω από 60% αυτοκτονιών.

Κανένα άλλο πάθος δεν κάνει τον άνθρωπο τόσο πωρωμένο και αμετανόητο.

Και κανένα άλλο πάθος, δεν ενεργοποιεί τόσο τους πνευματικούς νόμους. Βλέπε για παράδειγμα την κοινωνική επιλογή διασποράς του AIDS, την κοινωνική επιλογή διασποράς της ευλογιάς των πιθήκων, κοκ.

Τέλος, κανένα άλλο πάθος, δεν προκάλεσε τόσο την οργή του Θεού όσο τα σοδομικά και ομοφυλοφιλικά πάθη. Μόνο στα Σόδομα και τα Γόμορρα έπεσε τέτοια οργίλη τιμωρία. Ούτε όταν ο άνθρωπος θυσίαζε στον Βάαλ, ούτε όταν ο άνθρωπος θυσίαζε τα παιδιά του στον Βάαλ, ούτε όταν ο παλαιός ή ο νέος Ισραήλ έπεφτε σε αίρεση, ούτε όταν ο λαός δυσπιστούσε, απιστούσε, γόγγυζε και καταριόταν τον Θεό, ούτε σε καμία άλλη μικρότερη ή μεγαλύτερη, μεμονωμένη ή μαζική, πτώση και αποστασία. Οι πύρινες φλόγες και οι στήλες άλατος ήλθαν μόνον λόγω των σοδομικών και ευρύτερα ομοφυλοφιλικών παθών.

Φαίνεται έντονα, λες και το μεγαλύτερο όπλο του Σατανά κατά του ανθρώπου είναι ο «λοατκι-σμός». Με κανένα άλλο όπλο του δεν κατάφερε τόση βλασφημία, τόσο εξευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου, τόση αποστασία, τόση προσβολή του Θεού και τόση αυτοκτονία όσο με τον «λοατκι-σμό».

Και υπάρχει πρακτικός λόγος που συμβαίνει αυτό.

Όσοι έχουν, ή είχαν, την ατυχία να εγκλωβιστούν στα πάθη αυτά, όσοι έχουν δικούς τους ανθρώπους οι οποίοι είναι, ή ήσαν, εγκλωβισμένοι στα πάθη αυτά, ακόμη και όσοι πνευματικοί έχουν, ή είχαν, πνευματικά τέκνα τα οποία προσπαθούν να απαλλαγούν από τα πάθη αυτά, αντιλαμβάνονται ότι τα πάθη αυτά πολιορκούν το θύμα από τρία μέτωπα. Πρώτον, σαρκικά, δια της σεξουαλικής ηδονής. Δεύτερον, διανοητικά, δια της εμμονικής διαστροφής της σεξουαλικότητας. Τρίτον, πνευματικά, ψυχικά, δια της πωρώσεως την οποία περιγράψαμε σε όλα τα ανωτέρω (βλ. βλασφημία, αθεοφοβία, μίσος κατά του Θεού, κοκ).

Πολύ περισσότερο δε, εκείνο που καθιστά την τριμέτωπη πολιορκία και τον πόλεμο των παθών αυτών εξαιρετικά ισχυρό, είναι το γεγονός ότι και στα τρία μέτωπα αυτά η επίθεση γίνεται σε υπερθετικό βαθμό.

Εάν ο βουλιμικός δυσκολεύεται να μειώσει το φαγητό μια φορά, ο ομοφυλόφιλος δυσκολεύεται χίλιες. Εάν ο καπνιστής δυσκολεύεται να ελαττώσει το κάπνισμα μια φορά, ο ομοφυλόφιλος δυσκολεύεται χίλιες. Εάν ο αλκοολικός δυσκολεύεται να ελαττώσει το ποτό μια φορά, ο ομοφυλόφιλος δυσκολεύεται χίλιες. Εάν ο ναρκομανής δυσκολεύεται να κόψει τα ναρκωτικά μια φορά, ο ομοφυλόφιλος δυσκολεύεται χίλιες.

Δεν υπάρχει εθισμός από τους εκατοντάδες των διαφόρων παθών, ο οποίος να πλησιάζει σε απόσταση ετών φωτός τον σαρκικό-διανοητικό εθισμό που προκαλείται από τα «λοατκι-κα» πάθη.

Και αυτή η υπερθετική σαρκική ηδονή που προκαλείται, σε συνδυασμό με την πολύ σατανικά ενορχηστρωμένη προπαγάνδα περί τρίτου φύλου, περί εγκλωβισμένου φύλου σε λάθος σώμα, περί ελευθερίας επιλογής φύλου, περί δυνατότητας αλλαγής σωματικού φύλου, περί θεοποίησης του θηλυκού σώματος, της θηλυκής ομορφιάς, της θηλυπρεπούς ομορφιάς, της θηλυπρέπειας, της θηλυκής σεξουαλικότητας, κοκ, οδηγεί και στο δεύτερο μέτωπο, στην απόλυτη διανοητική διαστροφή, δηλαδή στο να αποκτήσει το θύμα την φανατική πεποίθηση ότι βρίσκεται εγκλωβισμένος σε λάθος φύλο, ή ότι η μέγιστη χαρά της ηδονής βρίσκεται μόνο σε αυτού του είδους την διαστροφή.

Τα στατιστικά στοιχεία μάλιστα δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων της λοατκι+ κουλτούρας, ιδίως στον κύκλο όσων προβαίνουν σε ορμονικές ή και επεμβατικές θεραπείες αλλαγής φύλου, είναι άνδρες και δει, νεότατοι, για να μην πω παιδιά.

Η αδυσώπητη διμέτωπη αυτή επίθεση κλείνει με το τρίτο μέτωπο, όπου το θύμα της λοατκι+ κουλτούρας, του/της είναι ευκολότερο να απορρίψει ακαριαία και με πάθος κάθε τι που τον/την κάνει να νιώθει ότι αυτό που κάνει είναι λάθος, παρά να διανοηθεί καν να στερηθεί αυτή την ακαταμάχητη ηδονή.

Φυσικά, επειδή το μόνο ακόρεστο πράγμα είναι η χαρά του Ακτίστου Φωτός και η θέα του Προσώπου του Θεού όπως συνομολογούν όλοι οι θεωμένοι μας Άγιοι, έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή του λοατκι+ θύματος ο κορεσμός, το απόλυτο ξεχείλωμα… της ηδονής, το οποίο φέρνει από πίσω την τραγική επίγνωση του ότι οι ιδιότητες του φύλου σου παραμένουν οι ίδιες ότι και να του κάνεις. Και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο χάνει το νόημά της η ηδονή, και όλο αυτό καταλήγει όπως δείχνουν τα στατιστικά σε ποσοστά ενδο-"οικογενειακής" βίας στις λοατκι+ "οικογένειες" 8 φορές υψηλότερα από τις φυσιολογικές, σε πάνω από 60% απόπειρες ή ολοκληρωμένες αυτοκτονίες και σε ποσοστό επίσης πάνω από 60% χρόνιας κατάθλιψης και ψυχοφαρμάκων.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών εννοούσα όταν ανέφερα στην αρχή ότι ο φόνος, για τον θύτη, δεν είναι και το χειρότερο πάθος ή αμάρτημα. Είναι απείρως μικρότερη η ψυχική ζημιά, αλλά και απείρως ευκολότερο να μετανοήσει ο φονιάς, απ’ ότι το θύμα της λοατκι+ κουλτούρας.

Καλό θεωρώ είναι να θυμηθούμε εδώ ότι ο εχθρός μας είναι ο Διάβολος, τα ταγκαλάκια του, το παρδαλό δαιμόνιο της ομοφυλοφιλίας και τα συσχετιζόμενα πάθη. Εχθροί μας φανατικά, είναι τα πάθη της ομοφυλοφιλίας και του σοδομισμού. Εχθρική στάση έχουμε με τις διάφορες προσπάθειες αμνήστευσης και προβολής της προπαγάνδας λοατκι η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στην δυστυχία και την καταστροφή του.

Εχθρός δεν είναι ο ομοφυλόφιλος ως πρόσωπο. Ο ομοφυλόφιλος, ή το όποιο θύμα της λοατκι+ κουλτούρας είναι ο πλανεμένος μας αδελφός. Είμαστε εμείς οι ίδιοι, εάν αποστατήσουμε από τον Θεό και προκαλέσουμε την άρση της Χάριτός Του από πάνω μας.

Ο κάθε αδελφός μας, είτε αυτός είναι ένας απλός αμαρτωλός όπως είμαστε όλοι μας, είτε ένας ομοφυλόφιλος, είτε ένας αλκοολικός, είτε ένας νέος, επαναστάτης «χεβυμεταλάς», είτε οποιοσδήποτε ατυχής και παραστρατημένος αδελφός μας, αξίζει και του οφείλουμε την στοργή μας, την σκέπη μας, την αγκαλιά μας, την αγωνία μας, το ενδιαφέρον μας, την αγάπη μας και την προσευχή μας.

Η ειδοποιός διαφορά όμως ποια είναι; Άλλο αγαπώ και αγωνιώ για τον ομοφυλόφιλο στην προκειμένη αδελφό μου και αγωνίζομαι για την σωτηρία του στέκοντας στοργικά απέναντί του αλλά αμείλικτος κατά των παθών, και άλλο «αμνηστεύω» κυριολεκτικά ή μεταφορικά με την συμπεριφορά μου τα σοδομικά και «λοατκι-κα» πάθη για να του χαϊδέψω τα αυτιά (βλ. Οικουμενιστική-μεταπατερική αγαπολογία) και να γίνω έτσι η αιτία για την αμετάκλητη στέρησή του της Βασιλείας των Ουρανών.

(του editor)