πρώτη δημοσίευση άρθρου στο διαδίκτυο,
20 Ιανουαρίου 2024
Triklopodia

δημοσίευση προγενέστερου άρθρου στο διαδίκτυο,
21 Ιανουαρίου 2024
ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ

Μερικές σκέψεις για το αντίχριστο νομοσχέδιο του αφορισμένου Μητσοτάκη περί του πολιτικού γάμου και την υιοθεσία τέκνων από τους ομοφυλόφιλους. Επειδή σε μορφή κειμένου ξεπερνούσε τις 4.000 λέξεις, αντ’ αυτού, παραθέτω κάποιες σκέψεις σε μια ταχύτερης ανάγνωσης μορφή.

• Δημοσιογράφοι και πολιτικοί προσπαθούν να οριοθετήσουν την περί του νομοσχεδίου συζήτηση αποκλειστικά στο πλαίσιο δικαιωμάτων και ισοτήτων. Οι άνθρωποι της Εκκλησίας δεν πρέπει να πέφτουν σε αυτή την παγίδα.
• Γιατί ως Χριστιανός, είμαι αντίθετος προς το νομοσχέδιο;
• Πρώτον, διότι δεν είμαι αιρετικός. Η επιλεκτική αποδοχή των λόγων του Θεού συνιστά αίρεση.
• Δεύτερον, διότι αντιλαμβάνομαι την Χριστιανική αγάπη και προσπαθώ να μην είμαι κοινωνιοπαθής.
• Αγάπη προς τους ομοφυλόφιλους σημαίνει ενδιαφέρον και η αγωνία για την σωτηρία της αιωνίου ψυχής τους. Η αδιαφορία για τον αιώνιο βάσανο του κάθε συνανθρώπου υποδηλώνει άνθρωπο κοινωνιοπαθή. Οι αμετανόητοι ομοφυλόφιλοι έχουν το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν στο κρεβάτι τους και οι Χριστιανοί έχουν την υποχρέωση να μην προχωρούν στην κοινωνική «απενοχοποίηση» της αποστασίας με αντιχριστιανικούς νόμους υπό το πρόσχημα των δικαιωμάτων και των ισοτήτων.
• Αγάπη προς τα παιδιά σημαίνει ότι τα παιδιά πρέπει να προστατευθούν πάση θυσία από κάθε πιθανό κίνδυνο να υποπέσουν στην θανάσιμη αυτή πνευματική ασθένεια. Δεν έχουμε το δικαίωμα να θέτουμε σε κίνδυνο τις ψυχές τους για να ικανοποιήσουμε τις ιδεοληψίες μας, με πολιτικές που κινούνται προς την κατεύθυνση της κοινωνικής «απενοχοποίησης» της ομοφυλοφιλίας, πολλώ δε μάλλον να τα θέσουμε στα χέρια συνανθρώπων μας οι οποίοι έχουν άγνοια του κινδύνου στον οποίο βρίσκονται οι ίδιοι. Η αδιαφορία για την σωτηρία των παιδιών υποδηλώνει άνθρωπο κοινωνιοπαθή.
• Προοδευτικοί είναι αυτοί οι οποίοι πιστεύουν στην ποιοτική εξέλιξη του ανθρώπου. Υπέρτατη εξέλιξη για αυτόν που αυτό-προσδιορίζεται ως Χριστιανός είναι η προσωπική τελείωση, ο προσωπικός αγιασμός, η ένωση με τον Θεό (θέωση).
• Για τον αυτό-προσδιοριζόμενο ως Χριστιανό, συντηρητικοί, οπισθοδρομικοί και οι σκοταδιστές είναι εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν όχι απλώς να συντηρήσουν την στασιμότητα έναντι της εξέλιξης (θέωση), αλλά και να διαγράψουν 3000 χρόνια ανθρώπινης και κοινωνικής εξέλιξης και να επαναφέρουν την κοινωνία πίσω στην ηθικά και κοινωνικά πρωτόγονη κατάπτωση της Πενταπόλεως του Ιορδάνου, τότε που οι Σοδομίτες ζούσαν ακριβώς όπως ονειρεύονται να επαναφέρουν την κοινωνία και οι σημερινοί σοδομίτες. Τις «ευλογίες» που προκάλεσαν στα κεφάλια τους οι «προοδευτικές» κοινωνίες των Σοδομιτών τις γνωρίζουμε όλοι…
• Εκκλησία είναι από κοινού, κλήρος, μοναχοί και λαϊκοί. Όταν το επιχείρημα «ακούμε την Εκκλησία αλλά νομοθετούμε εμείς και οι ρόλοι είναι διακριτοί» ακούγεται από χείλη αυτό-προσδιοριζόμενου ως Χριστιανού, τότε σημαίνει ότι ο ομιλητής είναι αιρετικός ή άθεος σε σύγχυση, διότι δεν καταλαβαίνει ότι με αυτό που λέει εξαιρεί τον εαυτό του από την Εκκλησία. Όταν είσαι μέλος της Εκκλησίας δεν αφήνεις πίσω σου τον λόγο του Θεού ανάλογα με το τι κοσμική θέση κατέχεις. Εάν καλείσαι να νομοθετήσεις αντίθετα από τον νόμο του Θεού παραιτείσαι ακόμη και εάν αυτό σημαίνει μαρτύριο.
• Όσοι λένε ότι «η Εκκλησία (εννοώντας τους κεκλημένους για την διακονία της Εκκλησίας Ιεράρχες) δεν πρέπει να έχει λόγο σε κοινωνικά ζητήματα», ξεχνούν ότι και οι Ιεράρχες είναι Έλληνες πολίτες με ίσα δικαιώματα και τους πέφτει λόγος για όσα συμβαίνουν στην Πατρίδα τους όσο πέφτει και των υπολοίπων συμπολιτών τους. Πολύ περισσότερο έχει την υποχρέωση να έχει λόγο το σύνολο της Εκκλησίας, κλήρος, μοναχοί και λαός. Μήπως είναι λιγάκι φασίστες όσοι λένε ότι μερίδα των πολιτών (και δη η συντριπτική πλειοψηφία) δεν πρέπει να έχει λόγο για νομοθεσίες του κράτους παρά μόνο όσοι είναι υπέρμαχοι του νομοσχεδίου; Άλλωστε το εν λόγω νομοσχέδιο δεν αφορά οικονομικά ή άλλα, αδιάφορα για την Ιεραρχία ζητήματα, αλλά αμιγώς σωτηριολογικά, άρα βαθειά Εκκλησιαστικά.
• Το επιχείρημα ότι το νομοσχέδιο αφορά τα δικαιώματα της μειοψηφίας και ότι δεν έχει σχέση με την πλειοψηφία μιας και δεν ζημιώνει πουθενά την πλειοψηφία είναι λάθος. Οποιαδήποτε διαστροφή «απενοχοποιείται» σε μια κοινωνία αφορά το σύνολο της κοινωνίας και δη τα επικίνδυνα ερεθίσματα στα οποία εκθέτουμε τα παιδιά της πλειοψηφίας.
• Πολύ ορθώς επισημάνθηκε από πολλούς ότι ήταν εξαιρετικά προβληματική η θέση του κ. Ιερωνύμου, ο οποίος είπε ότι περιμένει να έλθει το νομοσχέδιο ώστε να εκφέρει άποψη. Δηλαδή, δεν μπορεί ο ίδιος ή η Ιεραρχία να ομολογήσουν τον λόγο του Θεού στο θέμα των ομοφυλοφίλων εάν δεν δουν το νομοσχέδιο του δικαίως αφορισμένου κ. Μητσοτάκη; Δηλαδή, ανάλογα με τις διατάξεις του νομοσχεδίου θα αλλάξει και ο λόγος του Θεού, ή μήπως του απαγορεύει κανείς να κάνει όσες δηλώσεις θέλει μόλις έλθει το αντίχριστο νομοσχέδιο; Μήπως λοιπόν ενέχει δόλο η στάση αυτή ώστε να μην υπάρξουν αντιδράσεις από την Εκκλησία (κλήρο, μοναχούς και λαό) μέχρι να είναι πολύ αργά;
• Λανθασμένο το επιχείρημα για δημοψήφισμα. Πρώτον, διότι είναι σαν να θέτουμε στην κρίση μας τον λόγο του Θεού. Δεύτερον, τα δημοψηφίσματα είναι για δημοκρατικά πολιτεύματα όπου δεν υπάρχει κίνδυνος αλλοίωσης του αποτελέσματος και όχι για το Ελλαδικό καθεστώς του Μητσοφασιστάν.
• Ακούστηκαν από χείλη Ιεραρχών ότι δεν τους ενδιαφέρει το νομοσχέδιο στο σκέλος του γάμου των ομοφυλοφίλων, ότι δηλαδή δεν τους ενδιαφέρει η σωτηρία των ανθρώπων αυτών. Ακούστηκε επίσης από καλεσμένους στα μεγάλα κανάλια διαχειριστές Ορθοδόξων ιστολογίων ότι ούτε λίγο ούτε πολύ, κάποια στιγμή η Ιεραρχία οφείλει να ενημερώσει τον κόσμο ότι τα δεδομένα του κόσμου άλλαξαν και ότι πρέπει να επικαιροποίηθεί η Πίστη και ούτω καθ’ εξής. Ακούστηκαν από θεολόγους και άλλους, απόψεις όπως «επιτέλους και μια φορά που η εκκλησία δεν μίλησε για αμαρτίες, κόλαση και το κρεβάτι των άλλων». Ακούστηκαν από χείλη «υπερασπιστών» της Εκκλησίας ότι «υπάρχει πίεση από κάτω προς τα πάνω». Δηλαδή, ότι οι Ιεράρχες αναγκάζονται να αντιδράσουν στο νομοσχέδιο ενώ δεν θέλουν, επειδή τους πιέζει το «υπερ-συντηρητικό» ποίμνιο των Εκκλησιαστικών τους επαρχιών. Εάν ισχύουν όλα αυτά τότε η Ιεραρχία εξέπεσε παντελώς των όρκων και του σκοπού της!
• Μέχρι το 1990 η ομοφυλοφιλία αναγνωριζόταν από τον Π.Ο.Υ. ως ψυχική ασθένεια και σεξουαλική διαστροφή. Αφαιρέθηκε από τα εγχειρίδια λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Είναι αγάπη το να αρνούμαστε την θεραπεία στους συνανθρώπους μας λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων;
• Το 60% των ΛΟΑΤΚΙ νέων πάσχουν από κατάθλιψη (βλ. Trevor Project 2023) και παρουσιάζουν 600% μεγαλύτερο ποσοστό αυτοκτονιών από τους φυσιολογικούς νέους (βλ. JAMA Pediatrics 2018). Είναι αγάπη το να εθελοτυφλούμε λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων στην δυστυχία και την καταστροφή που φέρνει τον άνθρωπο αυτή η πνευματική (θεολογικά) ή ψυχική (ιατρικά) ασθένεια;
• Η έρευνα δείχνει ότι οι αυτοκτονίες στις τάξεις των ομοφυλόφιλων δεν γίνονται μόνο λόγω της οικογενειακής ή κοινωνικής απόρριψης, αλλά και λόγω της διαπίστωσης του αδιεξόδου στο οποίο τους φέρνει αυτή η πλάνη. Ότι δηλαδή όσο και να το θέλουν το φυσικό φύλο δεν αλλάζει. Το σώμα παραμένει ανδρικό, το χρωμόσωμα παραμένει ΧΥ, τα εγχειρισμένα γεννητικά όργανα είναι μια μιμητική πλαστική χειρουργική και δεν έχουν καμία εμφανισιακή και λειτουργική σχέση με τα γυναικεία, το στήθος δεν είναι γυναικείο αλλά σιλικόνη, δεν παράγει γάλα, δεν υπάρχει έμμηνος ρύση, δεν υπάρχει εγκυμοσύνη, δεν υπάρχει γυναικεία φωνή και ούτω καθ’ εξής. Και όσο έρχεται το γήρας, τόσο επανέρχονται τα φυσικά ανδρικά χαρακτηριστικά και το αποτέλεσμα είναι αποκρουστικό. Συνειδητοποιούν πολύ σύντομα οι ΛΟΑΤΚΙ ότι δεν μπορούν να κάνουν ούτε ότι κάνει μια γυναίκα, ούτε ότι κάνει ένας άνδρας. Συνειδητοποιούν ότι υπολείπονται και ότι είναι ελλειμματικότεροι και από τον άνδρα και από την γυναίκα και η ζημιά είναι πλέον μη αναστρέψιμη. Αυτή η διαπίστωση είναι που οδηγεί τα θύματα του παρδαλού δαιμονίου σε τεράστια ποσοστά κατάθλιψης και αυτοκτονιών.
• Η ψυχιατρική επιστήμη (βλ. Δρ. Δημ. Πατέλης) αλλά και η διαπίστωση από τις μαρτυρίες πολλών νέων που ξέφυγαν από αυτό το πάθος ή από αντίστοιχες ομοφυλοφιλικές οικογένειες (βλ. Lewis), μας βεβαιώνουν ότι τα άτομα ΛΟΑΤΚΙ δεν λειτουργούν φυσιολογικά όσον αφορά την κριτική τους σκέψη. Πρώτον, διότι διαθλούν τα πάντα μέσα από το πάθος τους και δεν μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν τίποτε έξω από αυτό. Δεύτερον, διότι είναι άτομα σωματικά και ψυχικά διαταραγμένα και «σπασμένα» -γι’ αυτό και βρήκαν ψυχική έκφραση σε αυτό το πάθος- και επειδή είναι άτομα «σπασμένα» δεν έχουν πνεύμα αντίστασης, ηρωισμό και αυτοθυσία πέρα από το ασθενές πνεύμα ακτιβισμού για τα λοατκικά τους δικαιώματα. Δεν είναι δηλαδή χρήσιμοι οι πολίτες οι οποίοι θα αντιδράσουν για το συλλογικό συμφέρον. Αποτέλεσμα όλων αυτών των διαπιστώσεων είναι το ότι η αύξηση των ΛΟΑΤΚΙ καθιστά τις κοινωνίες ευκολότερα χειραγωγίσιμες από τους όποιους δυνάστες. Είναι αγάπη προς τα παιδιά μας το να αδιαφορούμε σε τι δυστοπικές κοινωνίες θα τα αναγκάσουμε να ζουν;
• Διεθνούς κύρους ερευνητικά κέντρα όπως το Stratford έχουν παρουσιάσει μελέτες στις οποίες η ομοφυλοφιλία αναφέρεται ως όπλο! Σύμφωνα με τις μελέτες αυτές, η προβολή και προώθηση της ομοφυλοφιλίας σε μια κοινωνία την καθιστά χειραγωγίσιμη και εύκολο θύμα του επιτιθέμενου κράτους. Είναι ένας υβριδικός πόλεμος, ένας πόλεμος πολιτικής υποδούλωσης μιας χώρας, όπου δια της ομοφυλοφιλικής κουλτούρας, μειώνονται οι αντιστάσεις του στοχευμένου λαού στις επιβουλές της επιτιθέμενης χώρας. Την Αμερική παραδείγματος χάριν, την εξυπηρετεί να είναι όλοι οι λαοί εκσοδομιτισμένοι ὠστε να προωθεί ανενόχλητη τα ιμπεριαλιστικά της συμφέροντα σε όλο τον κόσμο.
• Προβάλλεται το επιχείρημα ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται ομοφυλόφιλοι. Εάν αυτό ίσχυε θα έπρεπε να βρούμε πάνω κάτω το ίδιο ποσοστό ομοφυλόφιλων σε κάθε χώρα. Γιατί όμως βρίσκουμε παραδείγματος χάριν στην Βραζιλία 15%, στην Ισπανία 14% και στην Πολωνία 6% ή στην Ιαπωνία 1% (βλ. Statista 2023); Η στατιστική απόκλιση 6 με 12 είναι τεράστια (διπλάσιο στατιστικό ποσοστό!) και η απόκλιση 1 με 14 είναι στατιστικά αστρονομική! Τέτοιες αποκλίσεις αποκλείουν κάθε επιχείρημα ότι κάποιοι γεννιούνται έτσι από φύσεως. Τέτοιες αποκλίσεις αποδεικνύουν ότι το «προοδευτικό» κοινωνικό περιβάλλον είναι αυτό το οποίο δημιουργεί την ανωμαλία αυτή.
• Τους ομοφυλόφιλους δεν τους φτιάχνει ο Θεός. Τέσσερα είναι τα βασικά αίτια για τους ανθρώπους που νιώθουν αυτή την παρά φύσιν έλξη. Πρώτον, η παρα φύσιν σεξουαλική σχέση των γονέων και δη της μητέρας. Όχι μόνο η σεξουαλική επαφή, αλλά και η επιθυμία μόνο, καταγράφεται όπως όλες οι βιωματικές πληροφορίες στο γονιδίωμα και έτσι περνούν στο παιδί ως προδιάθεση. Δεύτερον, μια αυστηρή, αυταρχική πατρική φιγούρα ή το ακριβώς αντίθετο, μια ομοφυλοφιλική γονική φιγούρα δυο πατέρων ή δυο μητέρων. Τρίτον, η ανατροφή σε μια κοινωνία ελευθέρων ηθών, όπου ο πειραματισμός, η λαγνεία και η ηδονή μπορεί να εγκλωβίσει ένα παιδί στο πάθος αυτό. Τέταρτον, η διατροφή των γονέων και του παιδιού. Έχει αποδειχθεί ότι πολλές ουσίες που περιέχονται στα φυτοφάρμακα που περνούν στις τροφές (βλ. ατραζίνη) αλλά και άλλες τεχνητές χημικές ουσίες στα τρόφιμα (βλ. φθαλικοί εσθέρες) παρεμβαίνουν στις ορμόνες και το ενδοκρινές σύστημα, παράγουν οιστρογόνα και «θηλυκοποιούν» τον ανδρικό οργανισμό.
• Οι φυσιολογικά ερμαφρόδιτοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις. Έχουν καταγραφεί περίπου 500 σε όλο τον κόσμο των 8+ δις ανθρώπων, δηλαδή ποσοστό λιγότερο από 0,000006% του πληθυσμού!
• Δεν υπάρχουν ούτε τρία, ούτε 10.000 φύλα. Υπάρχουν δυο φύλα με πολλές διαστροφικές σεξουαλικές αποχρώσεις. Το να «βαπτίζουμε» ως διαφορετικό φύλο κάθε σεξουαλική διαστροφή είναι σαν να λέμε ότι υπάρχουν διαφορετικοί homo sapiens βάσει των διαφορετικών γονιδιακών τους διατροφικών ή νοσηματικών προδιαθέσεων ή επιλογών. Ή ότι όσοι άνθρωποι κολυμπούν (από έμφυτη κλίση ή καλλιέργεια) είναι αμφίβια και όσοι απεχθάνονται το νερό είναι θηλαστικά.
• Τα ομοφυλοφιλικά πάθη έχουν τον ισχυρότερο εθισμό από όλα τα άλλα πάθη, ακόμη και από τα σκληρά ναρκωτικά. Το παρδαλό δαιμόνιο της ομοφυλοφιλίας είναι το ισχυρότερο από όλα τα δαιμόνια της κολάσεως. Οι ομοφυλοφιλικές ηδονές ενός άνδρα είναι πολύ πιο έντονες και ισχυρές από τις φυσιολογικές ηδονές μιας γυναίκας. Οι ομοφυλόφιλοι είναι τόσο πολύ αγκιστρωμένοι στις πανίσχυρες πολύ-επίπεδες ψυχοσωματικές ηδονές αυτές, που τους είναι αδιανόητη ακόμη και η σκέψη του ενδεχομένου να επιχειρήσουν να τις εγκαταλείψουν. Τους βολεύει έτσι την συνείδηση να πιστέψουν ότι έτσι είναι φτιαγμένοι από τον Θεό, ότι απλά έτυχαν σε λάθος σώμα και ότι δεν είναι σεξουαλικός προσανατολισμός και επιλογή τους. Προκειμένου να μην μπουν στην όντως πολύ επίπονη διαδικασία του αγώνα κατά του πάθους αυτού, προτιμούν να συμμετάσχουν στον παραλογισμό του να προσπαθούν να κάνουν και όλο τον υπόλοιπο κόσμο να αποδεχθεί την πλάνη αυτή που βολεύει τους ιδίους.
• Εκείνο που δεν δικαιολογείται με τίποτα είναι να προσπαθούν να αλλάξουν και τον λόγο του Θεού. Να παρουσιάσουν ότι τάχα ο Χριστιανισμός δέχεται την ομοφυλοφιλία και ότι μπορεί κάποιος να είναι και ομοφυλόφιλος και Χριστιανός! Δεν είναι μόνο το ότι εγκατέλειψαν τον σωματικό τους ανδρισμό. Δεν είναι το ότι εγκατέλειψαν τον ψυχικό τους «ανδρισμό», αλλά εγκατέλειψαν και τον ηθικό τους «ανδρισμό». Διότι δεν έχουν έστω τον «ανδρισμό» να πουν «Ναι, είμαι αυτό που είμαι, γνωρίζω τον λόγο του Θεού και είτε δεν τον πιστεύω, είτε δεν με ενδιαφέρει». Πώς να εμπιστευτεί κάποιος έναν τέτοιο ομοφυλόφιλο με οτιδήποτε, είτε με εξουσία είτε με ανατροφή παιδιών, όταν παρουσιάζει τέτοια εμπαθή, εμμονική, κομπλεξική, εριστική, αναξιόπιστη και επικίνδυνη συμπεριφορά;
• Ακούγεται πολύ το επιχείρημα ότι μια «οικογένεια» ομοφυλόφιλων μπορεί να δώσει την ίδια ή και περισσότερη αγάπη και φροντίδα σε ένα παιδί από μια φυσιολογική οικογένεια. Πρώτον, αυτό είναι οξύμωρο διότι η έννοια της αγάπης είναι ταυτόσημη με την σωτηρία της ψυχής. Πως μπορεί να λες ότι αγαπάς κάποιον όταν δεν σε νοιάζει το πώς θα βιώνει την αιωνιότητα; Δεύτερον, γνωρίζουμε από την Χριστιανική ποιμαντική ότι η αμετανοησία σε ένα πάθος και δη τόσο φοβερό όσο αυτό, θα επιφέρει με μαθηματική ακρίβεια έκπτωση και σε άλλα πνευματικά ζητήματα καθιστώντας την ανατροφή ενός παιδιού πολύ προβληματική μιας και θα υπάρχει απουσία της Χάριτος από το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό το συνομολογούν στην πράξη οι άμετρες μαρτυρίες μετανοημένων ΛΟΑΤΚΙ αλλά και η εμπειρία πάμπολων πνευματικών οι οποίοι διαποιμαίνουν τους άτυχους αδελφούς μας στο πετραχείλι τους. Τρίτον, ακόμη και εάν δώσει υποδειγματική «αγάπη» και ανατροφή σε ένα παιδί μια τέτοια «οικογένεια», τι σημασία έχει, εάν το παιδί αυτό ακολουθήσει το πάθος με τους κηδεμόνες του; «Τί γὰρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ζημιωθῇ;» Είτε στην «οικογένεια» αυτή αυτό-προσδιορίζονται ως «Χριστιανοί», είτε ως άθεοι, η αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν ή να δεχθούν την σωτηριολογική αυτή αλήθεια τους καθιστά απαγορευτικούς ως αναδόχους γονείς.

Πρέπει να πάψουμε να αναφερόμαστε σε όσους ψηφίσουν ή υποστηρίζουν τέτοια νομοσχέδια ως Χριστιανούς και να μην τους δεχόμαστε στους Ιερούς Ναούς και στα Μυστήρια της Εκκλησίας παρά μόνο εάν προσέρχονται εν μετανοία, ακόμη και εάν είναι Ιεράρχες…

Κάπως πρέπει να μπει φρένο στον ομαδικό δαιμονισμό της κοινωνίας. Κάπου πρέπει να πούμε ως εδώ και μη παρέκει στην αποστασία!

Κάποτε πρέπει να πούμε Στώμεν Καλώς!

Ιωάννης Μακαρούνης

omologiapistews@protonmail.com

Βοηθήστε στον αντι-αιρετικό αγώνα :