Ξεχάσαμε Παλαιά Διαθήκη, ξεχάσαμε Ευαγγέλια, ξεχάσαμε Αποστόλους, ξεχάσαμε Αγίους Πατέρες, ξεχάσαμε Εκκλησιαστική Ιστορία, ξεχάσαμε έννοιες όπως "θεομηνία", "οργή Θεού", "τιμωρία", κοκ. Θυμόμαστε όμως τόσο βολικά την αγάπη του Θεού και την μακροθυμία, την οποία όμως και αυτή, δεν την θέλουμε μακροθυμία, δηλαδή με όρια, αλλά απειροθυμία.

Κάθε φορά που γίνεται μια καταστροφή, θέλουμε να ακούμε μόνο λόγια χαϊδευτικά, συμπονετικά, συναισθηματικά, απαλά, καταπραϋντικά του ψυχικού πόνου, κοκ. Και πολύ καλά είναι αυτά, αλλά εάν επιζητούμε μόνον αυτά σημαίνει ότι θέλουμε μόνο την πλάνη και όχι την ουσία.

Είναι μια ενσυνείδητη διαστροφή του Θείου λόγου να μιλούν οι σημερινοί αιρετικοί, οι Οικουμενιστές, και να λένε ότι ο Θεός δεν έχει κακία, δεν έχει οργή, δεν τιμωρεί, είναι μόνον αγάπη και συμπόνοια, κοκ, και άρα δεν μπορεί να αποδίδουμε καμία καταστροφή σε έναν κακό τιμωρό-Θεό. Τα πράγματα όμως δεν λειτουργούν ακριβώς έτσι.

Με αφορμή λοιπόν την πολύ πρόσφατη "τραγωδία" των Τεμπών (28/02/2023), και τα εισαγωγικά έχουν την θεολογική τους σημασία, ας καταθέσω και εγώ τις σκέψεις μου.

Με το που βγήκε ο τέως Καλαβρύτων π. Αμβρόσιος και δραττόμενος της "τραγωδίας" των Τεμπών, μίλησε λόγο θεολογικό, πνευματικό, σωτηριολογικό, έσπευσαν πάλι οι αιρετικοί "αγαπολόγοι" να τον "φάνε" ζωντανό διότι, λένε, δεν λέγει λόγια αγάπης, δεν λέγει λόγια χριστιανικά, χαϊδευτικά, κοκ. Μάλιστα.

Θα καταθέσω λοιπόν δυο πραγματάκια τα οποία έχω διδαχθεί και εγώ από την Ορθόδοξή μας διδασκαλία.

Πρώτον, ΤΑ ΠΑΝΤΑ διέπονται από τους πνευματικούς νόμους. Βλέπε για παράδειγμα το "ὅστις δὲ ὑψώσει ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται" (Ματθ. κγ΄, 12). Πρώτα έρχονται οι πνευματικοί νόμοι και μετά, επάνω σε αυτούς, εδράζονται οι φυσικοί. Γι΄ αυτό και τα υπερφυσικά (θαύματα), και τα μεταφυσικά (αθανασία ψυχής), κοκ. Κάθε μεμονωμένη αμαρτία και κάθε συσσώρευση αμαρτίας έχει και φυσικό αντίκτυπο. Πώς όμως λειτουργεί αυτό;

Όσο ο άνθρωπος λειτουργεί μέσα στα αγιαστικά πλαίσια τα οποία απορρέουν από την ίδια την φύση του Θεού, την αγάπη, τόσο ο άνθρωπος προστατεύεται, τόσο απο ασθένειες, όσο και από κακοτοπιές. Για παράδειγμα, ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης μας λέγει (όχι "μας έλεγε"), ότι η κατάλυση της νηστείας ευθύνεται για τα στομαχο-εντερικά νοσήματα, καρκίνους, κοκ. Η ατομική λοιπόν αποστασία, ή αμαρτία, επιφέρει, πνευματικώ τω τρόπω, λόγω της λειτουργίας των πνευματικών νόμων δηλαδή, φυσικές συνέπειες. Από την άλλη μεριά, η συσσωρευμένη συλλογική αποστασία/αμαρτία λειτουργεί αντίστοιχα. Μας μεταφέρουν οι Άγιοί μας για παράδειγμα, την αποκάλυψη ότι η Άλωση της Πόλης και η πτώση του Βυζαντίου έγινε λόγω του πνευματικού εκτροχιασμού είς τον οποίον είχε εισέλθει ο κόσμος και δεί, λόγω της επιχειρούμενης ένωσης της Εκκλησίας με την οργάνωση των αιρετικών Παπικών (βλ. Φερράρα-Φλωρεντία).

Άρα λοιπόν το πράγμα λειτουργεί ώς εξής. Όσο πιο κοντά βρίσκεσαι στον Θεό, τόσο έλκεις την προστασία Του. Όσο απομακρύνεσαι, τόσο εσύ ο ίδιος διώχνεις την προστασία Του και παραχωρείς έτσι τόπο δράσης στον μισάνθρωπο Εωσφόρο και σε βρίσκουν ασθένειες, ατυχήματα, κοκ. Έχουμε από τα Συναξάρια μας και από τα Γεροντικά και από τα Πατερικά, άπειρα παραδείγματα, και μάλιστα σημερινά, όπου άνθρωποι του Θεού περπατούν στην βροχή και δεν βρέχονται, ή που τους τυχαίνουν μικρές "αναποδιές" οι οποίες, όπως αποδεικνύεται έπειτα, ότι τους προφύλαξαν από μεγάλες καταστροφές, κοκ.

Θα πεί όμως ο μυημένος στην "αγαπολογική" κακοδοξία: "γιατί ο Θεός εφόσον είναι μόνον αγάπη, δεν προστατεύει έτσι τους πάντες;" Διότι ο Θεός, ακριβώς επειδή είναι αγάπη, μας σέβεται τόσο πολύ ώς πρόσωπα (με τον θεολογικό όρο), που δεν θέλει να επέμβει στο αυτεξούσιό μας. Εφόσον δηλαδή εμείς επιλέξαμε να απομακρυνθούμε από Αυτόν, το σέβεται και μας αφήνει στην επιλογή μας να πέσουμε. Και πάλι δεν επιτρέπει να πέσουμε όσο θα έπρεπε βάσει των επιλογών μας, αλλά βάζει λιγάκι και το "χεράκι" Του να μας φυλάξει από το βαρύ πέσιμο το οποίο προκαλέσαμε στον εαυτό μας.

Συνεπώς, βάσει των ανωτέρω, κάθε κακό που μας βρίσκει ανάγεται ΠΑΝΤΟΤΕ σε πνευματικές μας ευθύνες. Αυτή όμως είναι η μια αλήθεια για τις θεομηνίες και τις καταστροφές. Το πρώτον.

Το δεύτερον είναι η άλλη αλήθεια, το ότι ο Θεός δεν λειτουργεί μόνον παθητικά. Δεν είναι θεατής. Δεν έπλασε τους πνευματικούς νόμους, τον κόσμο, τον άνθρωπο και τους φυσικούς νόμους και μετά τον άφησε στη μοίρα του. Ο Θεός αγωνιά και φροντίζει ενεργά, με πράξεις, για την σωτηρία του καθενός εκάστου από εμάς, σεβόμενος πάντα το αυτεξούσιο, επεμβαίνοντας δε με άπειρους τρόπους στην ζωή μας για να μας αφυπνίσει και να μας επαναφέρει στην μετάνοια και την οδό της σωτηρίας που είναι η τήρηση των εντολών Του.

Όποιος ψάξει μπορεί να βρεί πολλές δεκάδες αναφορές από τις πηγές της Πίστεως (Αγία Γραφή & Ιερά Παράδοση) όπου φαίνεται η ενεργητική παρέμβαση του Θεού και όχι απλώς η λειτουργία των πνευματικών νόμων απορροία της αποστασίας και των αμαρτιών μας. Εγώ θα αναφέρω μόνον δυο ενδεικτικές περιπτώσεις. Η πρώτη, ενα εδάφιο της Παλαιάς Διαθήκης το οποίο καταδεικνύει περίτρανα ότι ο Θεός απέστειλε ο ίδιος, δρώντας ενεργητικά, Αγγέλους να καταστρέψουν τα Σόδομα και τα Γόμορρα, και δεν περίμενε απλώς να ενεργήσουν οι πνευματικοί νόμοι. Και το εδάφιο αυτό λέγει χαρακτηριστικά "ὅτι ἡμεῖς ἀπόλλυμεν τὸν τόπον τοῦτον, ὅτι ὑψώθη ἡ κραυγὴ αὐτῶν ἔναντι Κυρίου, καὶ ἀπέστειλεν ἡμᾶς Κύριος ἐκτρίψαι αὐτήν" (Γεν. ιθ΄, 13). Και η ακριβής απόδωση του εδαφίου από τον Ιωάννη Κολιτσάρα είναι "Διότι ημείς καταστρέφομεν τον τόπον αυτόν, επειδή η κραυγή των φοβερών ανομιών των έφθασε μεγάλη ενώπιον του Κυρίου. Και ο Κυριος μας απέστειλε να καταστρέψωμεν και να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου αυτούς και τον τόπον των." Η δεύτερη περίπτωση προέρχεται από την Ιερά Παράδοση (τις Αγιοπνευματικές αποκαλύψεις των Αγίων Πατέρων) και αφορά στο τρίτο θαύμα των Χριστουγέννων, όπου ο Θεός απέστειλε Άγγελο να θανατώσει όλους τους αρσενοκοίτας (δλδ ομοφυλόφιλους) ώστε να μην γεννηθεί ο Χριστός σε έναν κόσμο όπου υπάρχει αυτή, η πιο θεομίσητη αμαρτία από όλες.

Να μην ξεχνάμε άλλωστε και τα λόγια του ιδίου του Χριστού ο οποίος μας λέγει: "...υἱέ μου, μὴ ὀλιγώρει παιδείας Κυρίου, μηδὲ ἐκλύου ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐλεγχόμενος. ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. εἰ παιδείαν ὑπομένετε, ὡς υἱοῖς ὑμῖν προσφέρεται ὁ Θεός· τίς γάρ ἐστιν υἱὸς ὃν οὐ παιδεύει πατήρ; εἰ δὲ χωρίς ἐστε παιδείας, ἧς μέτοχοι γεγόνασι πάντες, ἄρα νόθοι ἐστὲ καὶ οὐχ υἱοί." (Εβρ. ιβ΄ 5-8) Δηλαδή, από την απόδωση πάλι του Ιωάννου Κολιτσαρά: "...παιδί μου, μη αμελής και μη αδιαφορής δια την παιδαγωγίαν, που έστω και δια μέσου θλίψεων, σου κάμνει ο Κυριος και μη παραλύης και αποθαρρύνεσαι, όταν ελέγχεσαι από αυτόν. Διότι εκείνον που αγαπά ο Κυριος, τον παιδαγωγεί και τον μορφώνει δια μέσου των θλίψεων· μαστιγώνει δε με ταλαιπωρίες κάθε υιόν, τον οποίον δέχεται κοντά του ως ιδικόν του. Εάν δείχνετε υπομονήν και δέχεσθε την παιδαγωγίαν αυτήν του Κυρίου, ας έχετε υπ' όψιν σας, ότι ο Θεός συμπεριφέρεται προς σας, σαν προς παιδιά του. Διότι, υπάρχει κανένας υιός, τον οποίον δεν παιδαγωγεί με πολλούς τρόπους ο πατέρας; Εάν όμως μένετε χωρίς αυτήν την παιδαγωγίαν, εις την οποίαν έλαβαν μέρος και την εγεύθησαν όλα τα αληθινά παιδιά του Θεού, τότε δεν είσθε γνήσια παιδιά του Θεού, αλλά νόθα."

Άρα λοιπόν εκτός του αυτοματισμού θα λέγαμε των πνευματικών νόμων, υπάρχει και η ενεργητική επέμβαση του Θεού. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά άλλωστε. Κάθε γονιός ο οποίος αγαπά το παιδί του οφείλει και να το μαλώνει παιδαγωγικά όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο ώστε να του περάσει το δίδαγμα, εφόσον το παιδί δεν δύναται να αντιληφθεί το δίδαγμα με τα λόγια. Ο γονιός όμως ο οποίος δεν αντιλαμβάνεται την παιδαγωγική σημασία του μαλώματος και απλά χαϊδεύει το παιδί και δέχεται κάθε του εκτροπή για να μην το κακοκαρδίσει, τότε αυτός ο γονιός δεν κάνει για γονιός, διότι καταστρέφει το παιδί του. Έτσι λοιπόν και ο Θεός δεν θα ήταν Θεός Πάνσοφος και Τέλειος εαν μας άφηνε να καταστραφούμε προκειμένου να μην μας "χαστουκίσει" και να μας επαναφέρει έτσι στην οδό της μετανοίας και της σωτηρίας. Διότι αγάπη δεν είναι να μην κακοκαρδίσεις. Αυτό είναι υποκριτική αδιαφορία, είναι πλάνη. Αγάπη είναι να πονέσεις εαν χρειάζεται προκειμένου να σώσεις αυτόν που αγαπάς. Όπως πολύ σοφά λέγει και η λαϊκή σοφία, ο πραγματικός φίλος δεν σου χαϊδεύει τα αυτιά, αλλά σου λέγει την ωμή αλήθεια κι ας πονάει.

Όσον αφορά όμως τα Τέμπη, για να το συγκεκριμενοποιήσουμε όλο αυτό στο σήμερα, να κάνω μόνο 2-3 παρατηρήσεις.

Πρώτον, το συμβάν στα Τέμπη δεν σημαίνει ότι ήταν απόρροια αποστασίας και αμαρτίας εκ μέρους των επιβαινόντων. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε αυτό. Αντιθέτως, εαν κρίνουμε από την περίπτωση του Κυπριανού Παπαϊωάννου αλλά και από το όραμα ενός Χαριτωμένου Γέροντα που είδε τις λευκοφορεμένες ψυχές των μαρτύρων των Τεμπών, πρόκειται περί αθώων και ευγενών ψυχών και όχι περί τιμωρίας. Άλλωστε, και ο π. Αμβρόσιος δεν μίλησε για τιμωρία των επιβαινόντων, όπως δολίως υπενόησαν κάποιοι σπεύσαντες καλοθελητές υποδυόμενοι τους Ιεράρχες. Ο π. Αμβρόσιος μίλησε, και ορθώς, περί πνευματικών νόμων και ευθυνών μας γενικότερα λόγω των καρναβαλιών, περί μετανοίας, κοκ. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και στο Μάτι. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον μεγάλο σεισμό της Τουρκίας, κοκ. Η γενικότερή μας αποστασία με τον Οικουμενισμό, με το μισό σχεδόν εκατομμύριο το χρόνο δολοφονίες παιδιών εκ προμελέτης (αμβλώσεις) και με την ανοχή και συμμετοχή μας στις πλέον βλάσφημες προσβολές του "κατ΄ εικόνα" όπως είναι η ομοφυλοφιλία, είναι οι τρείς μεγαλύτερες αιτίες των καταστροφών, τουλάχιστον όσον αφορά την Ελλάδα.

Οποία καλύτερη στιγμή να θυμηθούμε τον Θεό και την αποστασία μας σαν λαός από την στιγμή μιας "τραγωδίας"; Θα θυμηθούμε καλύτερα τον Θεό όταν θα έχει περάσει καιρός και θα έχουμε επιστρέψει στην μεθυστική δίνη των παθών μας ή όταν είναι φρέσκο το σόκ της "τραγωδίας"; Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, είμαι βέβαιος, ότι ενήργησε και ο π. Αμβρόσιος γράφοντας, και ορθώς, για τις συλλογικές μας ευθύνες, για τα καρναβάλια, για τους πνευματικούς νόμους, για την οργή του Θεού, την μετάνοια, κοκ. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι "Ιεράρχες" ενοχλούνται με την όποια αναφορά σε μετάνοια. Σαν κάτι άλλους "Ιεράρχες" οι οποίοι ενοχλούνται με τις ελεγκτικές αναφορές για τους ομοφυλόφιλους, που εύχονται σε ομοφυλόφιλους να χαίρονται τον έρωτά τους και να τον μεταδίδουν στα υιοθετημένα τους παιδιά, κοκ... Τέλος πάντων.

Δεύτερον, ουδείς γνωρίζει τους πραγματικούς και ακριβείς λόγους για τους οποίους ο Θεός επιτρέπει το ενα και αποτρέπει το άλλο, εαν οι λόγοι αυτοί δεν αποκαλυφθούν σε κάποιον ή κάποιους Χαριτωμένους ανθρώπους του Θεού. Συνεπώς, η "τραγωδία" των Τέμπη ήταν μια ακόμη ευκαιρία για να μιλήσουμε γενικά για μετάνοια και τις συλλογικές μας ευθύνες σαν λαός, διότι ένας λαός ο οποίος βρίσκεται κοντά στον Θεό, τότε έχει την σκέπη της Χάριτος του Θεού και την σκέπη της Παναγίας και των Αγίων και έτσι δεν τον βρίσκουν συμφορές, ακόμη και εαν κάποιοι προσπαθούν να του κάνουν εσκεμένα ζημιά. Οι μάρτυρες των Τεμπών ήσαν συνεπώς τα θύματα της αποστασίας μας σαν λαός και όχι των προσωπικών τους αμαρτιών. Οι μάρτυρες των Τεμπών πλήρωσαν δηλαδή την αποστασία όλων μας. Αυτό ακριβώς προσπάθησε να αναδείξει και ο π. Αμβρόσιος. Αυτό θα έπρεπε να κάμουν και οι άλλοι "Ιεράρχες" αντί να τον κατηγορούν για έλλειψη αγάπης και για σκληροκαρδία. Όταν όμως σε έχει ποτίσει η πλάνη της "αγαπολογίας" δεν μπορείς να σκεφθείς με όρους Χριστιανικούς.

Τρίτον, μια αναφορά στο γιατί πάντοτε η λέξη "τραγωδία" όσον αφορά το συμβάν στα Τέμπη, σε εισαγωγικά. Ο λόγος είναι καθαρά θεολογικός και δεν έχει να κάνει με τους μάρτυρες των Τεμπών. Ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να ζήσει σε αυτό τον κόσμο και μετά να εξαφανιστεί από την ύπαρξη. Αυτό θα ήταν τραγωδία. Η ψυχή άπαξ και συνδέθηκε με τον άνθρωπο "εξ άκρας συλλήψεως" (δηλαδή ήδη είς την σάλπιγγα της μητέρας του), δεν πεθαίνει ποτέ. Ο προορισμός μας είναι η επιστροφή στην πατρίδα μας, τον Ουρανό, όπου μας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι και όλοι οι σεσωσμένοι. Η επιστροφή λοιπόν στον Χριστό δεν μπορεί να λεχθεί ως "τραγωδία". Η απουσία των αγαπημένων μας θα ήταν τραγωδία εαν δεν σήμαινε την επιστροφή τους στον Χριστό. Όταν μάλιστα η μετάβαση από αυτόν τον φθαρτό, τραγικό, προσωρινό κόσμο στον αγγελικό κόσμο της Βασιλείας των Ουρανών γίνεται μαρτυρικώ τω τρόπω, τότε όχι απλώς δεν είναι τραγωδία, αλλά χαρά για τα στεφάνια και την δόξα των μαρτύρων! Φυσικά ανθρώπινος ο πόνος, φυσικά ανθρώπινη η θλίψη, φυσικά ανθρώπινη η προσωρινή απουσία των αγαπημένων μας, φυσικά φρικτή και μαρτυρική η μετάβαση, αλλά ποτέ τραγωδία.

(του editor)