Με τον όρο «Οικουμενισμός» αναφερόμαστε στην προσπάθεια να ενωθούν, στην αρχή οι «Χριστιανικές Εκκλησίες», κατόπιν οι μονοθεϊστικές θρησκείες και εν τέλει όλες οι θρησκείες σε μια, την Πανθρησκεία. Την ένωση αυτή όμως δεν την εννοούν όπως ρητά ορίζει η Εκκλησία, δηλαδή ως μετάνοια των αιρετικών και επιστροφή τους στην Ορθόδοξη αλήθεια και έτσι επανένωσή τους με την Εκκλησία, αλλά ως ένα κολάζ ανομοίων πραγμάτων, έναν αχταρμά. Θα κρατήσουν δηλαδή οι αιρετικοί τις πλάνες και τις αιρέσεις τους, αλλά θα έχουμε κοινό Ποτήριο, κοινή Θεία Ευχαριστία!

Όσον αφορά τα της Εκκλησίας, η πορεία του Οικουμενισμού ακολουθεί δυο παράλληλους δρόμους. Ο ένας δρόμος είναι η αφομοίωση της Εκκλησίας από τους Παπικούς. Προς αυτή την κατεύθυνση, από πλευράς Παπικών, ας αναφέρουμε ενδεικτικά την εν Τολέδο Παπική Σύνοδο του 589, την Δ΄ Σταυροφορία (1204), την Παπική Σύνοδο της Λυών του 1274 και τις διώξεις του «δικού μας» Βέκκου, την Παπική Σύνοδο της Φλωρεντίας του 1439-1442, τις πρακτικές της Λατινοκρατίας (Φραγκοκρατία) και Ενετοκρατίας, τις πρακτικές του Όθωνα, την Ουνία στην Ελλάδα από το 1903, κοκ.

Στην σύγχρονη εποχή, το εργαλείο δια του οποίου εισήχθη ο Οικουμενισμός στην Εκκλησία ήταν και είναι η Μασονία. Έτσι, από πλευράς Εκκλησίας, η προσπάθεια ένωσης με τους Παπικούς αναζωπυρώνεται από τον Μασόνο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα και την Α΄ Πανορθόδοξο Διάσκεψη της Ρόδου το 1961. Έκτοτε, οι επαφές του εκάστοτε Οικουμενικού Πατριάρχη με τον εκάστοτε Πάπα αυξάνουν σε εκθετική μορφή. Στα πλαίσια της προσπάθειας αυτής συνεστήθη και η Διεθνής Μικτή Επιτροπή Θεολογικού Διαλόγου η οποία συνεδριάζει από το 1980 μέχρι σήμερα. Σήμερα, όχι μόνον βγαίνουν δημόσια αμφότεροι Προκαθήμενοι και μιλούν περί υπέρβασης των διαφορών και περί εμπράκτου ενώσεως, αλλά ανακοίνωσαν ότι θα έχουν και επίσημα πλέον κοινό Ποτήριο, το Πάσχα του 2025! Ας ελπίσουμε ότι ο Πανοικτίρμων Θεός δεν θα μας αφήσει να πιούμε τέτοιο πικρό «ποτήριο», αν και το αξίζουμε.

Ο άλλος παράλληλος δρόμος του Οικουμενισμού είναι οι λεγόμενοι δια-Χριστιανικοί ή δια-θρησκειακοί διάλογοι στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ). Πρόκειται για τους ενωτικούς διαλόγους της Εκκλησίας με όλες τις υπόλοιπες αιρέσεις των Προτεσταντών και όχι μόνο. Ας αναλογιστούμε εδώ το γιατί ο Πάπας κράτησε την «Εκκλησία» του εκτός ΠΣΕ, υπεράνω ΠΣΕ, ενώ η Ιεραρχία μας καταδέχτηκε να εξομοιώσει επί ίσοις όροις την Εκκλησία του Χριστού με τις αιρετικές οργανώσεις («Εκκλησίες») του ΠΣΕ. Η πορεία λοιπόν αυτή ξεκινά το 1902 με την «Πατριαρχική και Συνοδική Εγκύκλιο» του Μασόνου Οικουμενικού Πατριάρχου Ιωακείμ Γ΄. Το 1920 ο Τοποτηρητής του Οικουμενικού Θρόνου, Μητροπολίτης Προύσης Δωρόθεος θέτει τον «χάρτη» για την ίδρυση του ΠΣΕ και των Οικουμενιστικών του στόχων με το Διάγγελμα «Προς τας απανταχού Εκκλησίας του Χριστού» και το 1948 η Εκκλησία της Ελλάδος γίνεται από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ. Έκτοτε, οι δογματικές εκπτώσεις οι οποίες υπεγράφησαν από την Ιεραρχία μας στα πλαίσια αυτών των διαλόγων ξεπερνούν κάθε φρικτή φαντασία.

Παραβλέποντας τα όσα θλιβερά αναφέρονται μέσα στα δυο κείμενα του 1902 και του 1920 τα οποία προαναφέρθησαν, καθώς και την απαράδεκτη και άκυρη αναγνώριση των Αγγλικανικών χειροτονιών (οι οποίοι χειροτονούν και γυναίκες «ιερείς») το 1922 από τον Μασόνο Οικουμενικό Πατριάρχη Μελέτιο Μεταξάκη, ας αναφέρουμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα με απλά λόγια, του τί υπογράφει τόσα χρόνια η Ιεραρχία της Εκκλησίας μας εκ μέρους μας σε επίσημα έγγραφα στους διάφορους «δια-Χριστιανικούς» διαλόγους, για να πάρουμε μια μικρή, φρικτή εικόνα.

• Το 1950 υπέγραψαν στην Δήλωση του Τορόντο ότι η Εκκλησία του Χριστού, ο Χριστός δηλαδή, είναι ελλιπής όταν δεν έχει κοινωνία με τις αιρέσεις.


• Το 1990 υπέγραψαν στην Συμφωνία του Σαμπεζύ ότι και οι αιρετικοί Μονοφυσίτες κατέχουν την Χριστολογική αλήθεια! Συνεπώς, κατά την Ιεραρχία μας, ήσαν σε πλάνη όσοι Άγιοι Πατέρες συνεκάλεσαν Συνόδους και καταδίκασαν τις κακοδοξίες των Μονοφυσιτών ως αιρετικές!


• Το 1993 υπέγραψαν στην Συμφωνία του Μπαλαμάντ ότι αναγνωρίζουμε τα Μυστήρια και το Βάπτισμα των αιρετικών Παπικών! Άρα, και εδώ κατά την Ιεραρχία μας ήσαν πλανεμένοι οι Άγιοι Πατέρες!


• Το 2006 υπέγραψαν στην Συμφωνία του Πόρτο Αλέγκρε ότι όλες οι αιρέσεις είναι «Εκκλησίες» και εμείς είμαστε ένα μέρισμα της μιας «Εκκλησίας» την οποία απαρτίζουμε μόνον όταν έλθουμε όλοι μαζί σε κοινωνία! Άρα, πάει και το Σύμβολο της Πίστεως!


• Το 2013 υπέγραψαν στην Συμφωνία του Πουσάν ότι μετανοούμε εμείς οι Ορθόδοξοι ως συνυπεύθυνοι για τα σχίσματα και τις διαιρέσεις της Εκκλησίας σε κομμάτια, και ότι γι’ αυτό πρέπει να επανέλθουμε σε κοινωνία όλα τα διηρημένα μέλη της «Εκκλησίας», δηλαδή Ορθόδοξοι και αιρετικοί!


• Το 2016 συνεκλήθη υπό του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου η Οικουμενιστική ψευδο-σύνοδος του Κολυμπαρίου, για την οποία έχουν ήδη γραφεί ποταμοί καταδικαστικών άρθρων και μελετών τόσο από τους Αγιορείτες Πατέρες όσο και από Πατέρες και πανεπιστημιακούς θεολόγους, ακόμη και εκτός Ελλάδος.

Τα βλέπουμε με την αδειοδότηση και Βάπτιση υιοθετημένων τέκνων ομοφύλων ζευγαριών από «Ορθοδόξους» Ιεράρχες και τις ευχές για να παραδειγματιστούν τα παιδιά τους από τον έρωτα των ομοφύλων «γονέων» τους. Τα βλέπουμε με το βίαιο κλείσιμο των Ιερών Ναών λόγω ενός ιού και τον διωγμό ιερέων και πιστών που προσπάθησαν να μεταλάβουν Σώμα και Αίμα Χριστού, με τις οι ύβρεις, το μίσος και την «ανθρωποφαγία» κατά όσων αδελφών επέλεξαν να μην εμβολιαστούν, με τις κοσμικές εκδηλώσεις μέσα σε Ιερούς Ναούς, με τα πάρε-δώσε Ιεραρχών με Μασονικές Στοές, κοκ.

Τα βλέπουμε επίσης στην αφωνία της Ιεραρχίας για τον πολιτικό «γάμο», για τις εκτρώσεις, για τα καρναβάλια, για την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία, για το σύμφωνο συμβίωσης, για την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, για την αλλαγή φύλου, για τις παρελάσεις «υπερηφανείας», για την κατάργηση της Κυριακής αργίας, για την κατάργηση της εορτής των τριών Ιεραρχών, για την κατάργηση της πρωινής προσευχής, για την καύση των σωμάτων των μεταστάντων, για τα Οικουμενιστικά σχολικά βιβλία θρησκευτικών, για την νομιμοποίηση της εξύβρισης των Θείων, για τις νέες ταυτότητες, και τόσα άλλα.

Αυτή είναι η Ιεραρχία του Οικουμενισμού η οποία αγαπά κάθε τί που βρίσκεται εκτός Ορθοδοξίας και μισεί όποιον τολμά να αρθρώσει λόγο παραδοσιακό, Πατερικό, ομολογιακό, ελεγκτικό, Ορθόδοξο. Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη, έστω και λίγοι, πραγματικά Ορθόδοξοι Ιεράρχες, οι οποίοι ελπίζω σύντομα να συγκαλέσουν μια Οικουμενική Σύνοδο η οποία θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους και θα καταδικάσει τον Οικουμενισμό με τα δεκάδες πρόσωπά του.

Για να εμβαθύνει κάποιος στα «πιστεύω» του Οικουμενισμού, το πρώτο βήμα είναι μια γνωριμία, έστω και σημειολογικά, με τις πιο βασικές έννοιες αυτής της αιρέσεως.

Οικουμενική Κίνηση ή Οικουμενισμός ή Διαθρησκειακός Συγκρητισμός ή Πανθρησκεία: Η προσπάθεια ένωσης ει δυνατόν όλων των θρησκειών σε μια, αλλοιώνοντας, κυρίως από την Ορθοδοξία, κάθε δογματικό-θεολογικό εμπόδιο και εφευρίσκοντας θεωρίες δια των οποίων να εξαπατήσουν ότι τάχα δεν υπάρχουν πλέον λόγοι για τον διαχωρισμό Εκκλησίας και αιρέσεων.

Θεωρία των δυο πνευμόνων: Παπο-Οικουμενιστικής εμπνεύσεως, ότι τάχα η Εκκλησία αποτελείται από δυο «πνεύμονες», τον Παπισμό και την Ορθοδοξία.

Παπικό Πρωτείο: Η Παπική κακοδοξία ότι ο Πάπας έχει την Αποστολική εξουσία και είναι ιεραρχικά ανώτερος από κάθε άλλον Επίσκοπο και Προκαθήμενο, άρα, ακόμη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης του οφείλει υπακοή και υποταγή. Αυτή την Παπική κακοδοξία την έχουν υιοθετήσει οι περισσότεροι «Ορθόδοξοι» Οικουμενιστές. Φυσικά, οι Παπικοί δεν έχουν καν Αποστολική Διαδοχή από το 1054 μΧ, πολλώ δε μάλλον Αποστολικές εξουσίες και Πρωτεία.

Θεωρία «πρώτου άνευ ίσων»: Εμπνεύσεως Πατριάρχου Βαρθολομαίου σε μια προσπάθεια μίμησης της εξουσίας του Πάπα, ότι τάχα ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν έχει απλώς πρωτείο τιμής («πρώτος μεταξύ ίσων») ανάμεσα στους υπολοίπους Επισκόπους, αλλά πρωτείο εξουσίας και συνεπώς όλοι οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι και Προκαθήμενοι του οφείλουν υπακοή και υποταγή. Προσδοκά δηλαδή να καταργήσει το σύστημα Συνοδικότητας της Εκκλησίας και την απόλυτη ισότητα των Επισκόπων και να γίνει ένας «Πάπας» μέσα στην Εκκλησία.

Θεωρία των κλάδων: Προτεσταντικής προελεύσεως, ότι τάχα την Εκκλησία, ως «δέντρο», την αποτελούν όλες οι «Χριστιανικές» ομολογίες, όπως τα κλαδιά του δέντρου, και κάθε ομολογία (κλαδί) κατέχει μόνον μέρος της Αλήθειας. Όλες οι ομολογίες (αιρέσεις) μαζί συνθέτουν ολόκληρη την Αλήθεια.

Θεωρία της διηρημένης Εκκλησίας: Εμπνεύσεως Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ότι τάχα η Εκκλησία ήταν κάποτε μια και πλήρης και έχει πλέον διαιρεθεί με τα τόσα σχίσματα, οπότε και οφείλουμε να επανενώσουμε τα μερίσματα αυτά σε μια πλήρη Εκκλησία.

Θεωρία της Βαπτισματικής θεολογίας: Προτεσταντικής προελεύσεως, ότι τάχα το Βάπτισμα όλων των ομολογιών είναι έγκυρο και συνεπώς είμαστε όλοι «Χριστιανοί».

Θεωρία της αοράτου ενότητος: Ότι τάχα η Εκκλησία αποτελείται από τους «Χριστιανούς» όλων των ομολογιών. Έτσι, ενώ ορατώς φαίνεται διηρημένη, υπάρχει μια αόρατη ενότητα μιας και όλοι είμαστε «Χριστιανοί».

Θεωρία της διευρυμένης Εκκλησίας: Ότι τάχα η Εκκλησία είναι μια και αποτελείται από όλους τους «Χριστιανούς» όλων των ομολογιών, οι οποίες θεωρούνται ως «αδελφές Εκκλησίες».

Μεταπατερική θεολογία – σχολαστικισμός – νεοβαρλααμισμός: Ότι τάχα οι διδασκαλίες του Ευαγγελίου, των Αποστόλων, των ιερών Κανόνων, των Οικουμενικών Συνόδων και των Αγίων Πατέρων είναι πλέον είτε παρωχημένες είτε και λανθασμένες, και συνεπώς πρέπει να επικαιροποιήσουμε και να εκσυγχρονίσουμε την Ορθόδοξη διδασκαλία στο σήμερα. Οι Οικουμενιστές οι οποίοι έχουν υιοθετήσει αυτή την κακοδοξία, αρνούνται (βαρλααμισμός) την εως τώρα δισχιλιετή Ορθόδοξη αλήθεια ότι οι Πηγές της Πίστεως είναι αποκάλυψη Θεού και ως τέτοιες είναι αλάνθαστες μέχρι κεραίας και με ακέραιη ισχύ μέχρι την συντέλεια του κόσμου.

Αγαπολογία: Είναι το ισχυρότερο όπλο των Οικουμενιστών για να κάνουν τους εν πολλοίς ακατήχητους Ορθοδόξους, κυρίως, ότι τάχα η αγάπη είναι αδιακρίτως πάνω από όλα, και ότι ο Θεός είναι μια τυφλή, αφελής και αγνώμων αγάπη. Κατά την πλάνη αυτή, οι Οικουμενιστές λένε για παράδειγμα ότι αγάπη είναι να δέχεσαι τον αμετανόητο αμαρτωλό με την αμαρτία την οποία του «έδωσε» ο Θεός και να μην τον ελέγχεις. Δηλαδή για παράδειγμα να δέχεσαι τον αμετανόητο ομοφυλόφιλο με το πάθος του, όπως κάποιος άλλος είναι λαίμαργος. Επίσης, να δέχεσαι τον αμετανόητο αιρετικό με την πλάνη του και να μην τον ελέγχεις, να έχεις κοινό Ποτήριο, κοκ. Εάν μιλάς για αμαρτίες, για αιρέσεις, για κολασμό και για μετάνοια, τότε, κατά τους αγαπολόγους, δεν έχεις αγάπη. Δηλαδή ότι δεν χαϊδεύει τα αυτιά, ότι δεν απενοχοποιεί τα πάθη και τις πλάνες, ότι αφυπνίζει την συνείδηση και εγείρει ενοχλητικούς λογισμούς, ότι ελέγχει και μιλά για ορθοτόμηση του λόγου του Θεού, κατά τους αγαπολόγους, δεν είναι αγάπη, δεν είναι Χριστιανικό. Άρα, κατά τους αγαπολόγους πάντα, δεν είναι Χριστιανικό να λες ότι η ομοφυλοφιλία είναι το πιο Θεομίσητο πάθος και ότι ο αμετανόητος ομοφυλόφιλος δεν έχει σωτηρία. Δεν είναι Χριστιανικό να λες ότι κατά την δογματική ακρίβεια, οι αιρετικές οργανώσεις δεν είναι «Εκκλησίες». Δεν είναι Χριστιανικό να λες ότι κατά την δογματική ακρίβεια, οι αιρετικοί δεν είναι «Χριστιανοί» και ότι δεν έχουν σωτηρία εάν παραμείνουν στην αίρεση, κοκ. Όσοι δεν ακολουθούν την πλάνη της αγαπολογίας χαρακτηρίζονται από τους Οικουμενιστές ως ταλιμπάν, σουπερ-Ορθόδοξοι, φανατικοί, μισαλλόδοξοι, ου κατ’ επίγνωσιν ζηλωτές, υπερήφανοι, «αναμάρτητοι κριτές», κομπλεξικοί, εμπαθείς, μίζεροι και ένα σωρό άλλα κοσμητικά επίθετα. Κατηγορούν μάλιστα τους ορθοτομούντες ότι χαλάνε την μοναδική ιστορική ευκαιρία να επανενωθούν οι «Χριστιανοί» κατά το «της των πάντων ενώσεως» και το «ινα ωσιν εν», ότι τους ενοχλεί το ότι ποτέ δεν υπήρξε στο παρελθόν τέτοια προσέγγιση και τέτοια «αγάπη» μεταξύ των «Χριστιανών», κοκ. Προσωπικά, πιστεύω ότι δεν υπήρξε και δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ ευφυέστερη πλάνη του Πονηρού από την αγαπολογία.

Εκκοσμίκευση: Είναι οποιαδήποτε καινοτομία η οποία αφαιρεί από την παραδοσιακή αντίληψη ότι ο Θεός είναι το κέντρο της ζωής και της σκέψης του Ορθοδόξου. Ένα παράδειγμα είναι, η προσπάθεια να αποϊεροποιηθεί ο Ορθόδοξος Ιερός Ναός ώστε να περάσει στο υποσυνείδητο του κόσμου ότι ο Ιερός Ναός είναι απλώς ένας Προτεσταντικού τύπου πολιτιστικός χώρος εκδηλώσεων. Έτσι, ξεκίνησαν εδώ και μερικά χρόνια να διοργανώνονται μέσα στους Ιερούς μας Ναούς, οι οποίοι είναι αποκλειστικά χώροι προσευχής και λατρείας, κοσμικές εκδηλώσεις όπως ομιλίες, ημερίδες, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικές παραστάσεις, μουσικές συναυλίες, προβολές ταινιών, κοκ. Άλλο παράδειγμα είναι η σχετικοποίηση της σημασίας της νηστείας, των ιερών Κανόνων, των πνευματικών νόμων, των Πατερικών διδασκαλιών, κοκ. Έτσι, καταργήσαμε τον όρο και την σημασία της λέξης «Θεομηνία» και μιλούμε απλώς για φυσικές καταστροφές και «ατυχήματα». Χλευάζονται και διώκονται όσοι μιλούν για πνευματικές ευθύνες των καταστροφών, όσοι μιλούν για σημεία των καιρών, κοκ. Άλλο παράδειγμα είναι η νέα τάση να κουρεύουν οι ιερείς τα μαλλιά και τα γένια τους, να μην φορούν ράσα και δει με παραδοσιακό ράψιμο, να ζουν μια κοσμική ζωή, οι μοναχοί να τρώνε κρέας και να διαμένουν εκτός αδελφότητος, στα σπίτια τους, κοκ.

Επισκοποκεντρισμός – Δεσποτοκρατία: Εμπνεύσεως μακαριστού Επισκόπου Ιωάννου Ζηζιούλα. Είναι το δεύτερο ισχυρότερο όπλο του Οικουμενισμού. Κακοδοξία εμπνευσμένη από τον Παπισμό, ότι τάχα τα Μυστήρια τελούνται εις το όνομα του Επισκόπου και συνεπώς, εάν δεν μνημονεύεται ο Επίσκοπος τα Μυστήρια είναι άκυρα. Με αυτή την πλάνη, φοβίζουν τους ιερείς και τους πιστούς και τους οδηγούν σε μια άνευ προϋποθέσεων, αντ-Ορθόδοξη και αντι-Χριστιανική, τυφλή υπακοή στον Επίσκοπο. Φυσικά, στην Εκκλησία, τα Μυστήρια τελούνται είτε εις το όνομα της Αγίας Τριάδος είτε εις το όνομα του Χριστού και όχι στου Επισκόπου όπως στον Παπισμό, ούτε νοείται στην Εκκλησία απροϋπόθετη υπακοή όπως στον Παπισμό, αλλά η υπακοή πιστού προς ιερέα, μοναχού προς γέροντα και ιερέα προς προϊστάμενο έχει προϋποθέσεις ορθοτόμησης της Πίστεως. Η εξαιρετικά δόλια κακοδοξία αυτή έχει αποκλειστικό στόχο να φοβίσει και να κάμψει κάθε φωνή διαμαρτυρίας κατά των όσων φρικτών κηρύττουν, υπογράφουν και πράττουν οι Οικουμενιστές. Πολύ περισσότερο αποσκοπεί στο να αποτρέψει την Εκκλησιαστική μορφή διαμαρτυρίας η οποία αναφέρεται μονολεκτικώς ως «αποτείχιση», η οποία είναι και το μόνο μέσο αντίδρασης το οποίο φοβούνται οι Οικουμενιστές. Αντιδράσεις όπως την παρούσα αρθρογραφία τις γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Έτσι, από την μια μεριά του νομίσματος βρίσκεται η έλλειψη κατήχησης στην Ορθόδοξη διδασκαλία και την Εκκλησιαστική ιστορία, η οποία κάνει τον πολύ κόσμο να φοβάται και μόνο το άκουσμα της λέξης «αποτείχιση». Από την άλλη μεριά του νομίσματος βρίσκεται η λανθασμένη εφαρμογή της «αποτείχισης» ως μορφής διαμαρτυρίας και η συνεπακόλουθη πρόκληση σχισμάτων. Αυτές είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος το οποίο διευκολύνει εξαιρετικά το έργο των Οικουμενιστών.

Οι κακοδοξίες του Οικουμενισμού δεν σταματούν εδώ. Αυτές είναι μόνον οι πιο εμφανείς. Για αυτό τον λόγο πολύ εύστοχα σημειώνει ο Άγιος Ιουστίνος ο Ομολογητής, ότι ο Οικουμενισμός δεν είναι απλά άλλη μια αίρεση, αλλά παναίρεση, διότι όχι μόνον εισάγει τις δικές του κακοδοξίες, αλλά και συμπεριλαμβάνει και συγχωνεύει και πολλές παλαιότερες αιρέσεις σε μια. Ο Οικουμενισμός είναι το θρησκευτικό σκέλος της Παγκοσμιοποίησης. Το πολιτικό σκέλος είναι η ένωση των κρατών υπό την διοίκηση μιας όσο το δυνατόν πιο διευρυμένης Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Στόχος της Παγκοσμιοποίησης είναι η διοίκηση του πλανήτη υπό ενός παγκοσμίου θρησκευτικο-πολιτικού ηγέτη, ενός «Μεσσία»...

(του editor)