Γιατί είναι παναίρεση ο Οικουμενισμός;Ο Όσιος Ιουστίνος ο Ομολογητής χαρακτήρισε την αίρεση του Οικουμενισμού ως «παναίρεση» διότι περικλείει κακοδοξίες από πολλές αιρέσεις. Ας ψηλαφίσουμε λίγο το γιατί ισχύει αυτός ο χαρακτηρισμός.
Παπισμός Η επίσημη πρωτοκαθεδρία του Παπισμού μέσα στην Οικουμενική Κίνηση άρχεται με το Διάταγμα περί Οικουμενισμού (UNITATIS REDINTEGRATIO) της Β΄ Βατικανείας Συνόδου του 1964, χρονιά που γίνεται και η πρώτη επαφή Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως και Πάπα με θέμα την ένωση των δυο «Εκκλησιών», δηλαδή, όπως απέδειξε η πραγματικότητα, της υποτέλειας της Εκκλησίας κάτω από τον Πάπα. Η υποτελική διάθεση των Οικουμενιστών Ιεραρχών της Εκκλησίας φαίνεται αμέσως, με την μονομερή άρση των αναθεμάτων από μέρους μας και την αποδοχή του Παπικού αυτού Διατάγματος από τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα το 1965. Ακολουθούν άλλες τέσσερις συναντήσεις του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως με τον Πάπα και 7 συνέδρια διαλόγων μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών. Στο έβδομο αυτό συνέδριο που έλαβε χώρα στο Μπαλαμάντ του Λιβάνου το 1993 οι Οικουμενιστές Ιεράρχες μας αναγνώρισαν ότι οι Παπικοί δεν είναι πλέον αίρεση, ότι είναι Εκκλησία με Αποστολική Διαδοχή, Ιερωσύνη, έγκυρα Μυστήρια, Βάπτισμα, Θεία Χάρη, κ.ο.κ. Στο δέκατο συνέδριο μεταξύ της Εκκλησίας και του Παπισμού το οποίο έλαβε χώρα στην Ραβέννα της Ιταλίας το 2007, οι Οικουμενιστές απεδέχθησαν και το Πρωτείο του Πάπα. Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, εμπνευσμένος και αυτός από την κακοδοξία του Παπικού Πρωτείου και Αλαθήτου, προχώρησε σε μια αντίστοιχη κακοδοξία να θεωρεί τον Οικουμενικό Θρόνο όχι ως «πρωτείο τιμής» και τον υπηρέτη του Οικουμενικού Θρόνου όχι ως «πρώτο μεταξύ ίσων» όπως ορίζει η Συνοδικότητα της Εκκλησίας, αλλά τον Οικουμενικό Θρόνο ως «πρωτείο εξουσίας» και τον υπηρέτη του Οικουμενικού Θρόνου όχι ως «πρώτο άνευ ίσων» σε μια προσπάθεια να γίνει ο «Πάπας της Ανατολής». Αποτέλεσμα αυτής της πλάνης ήταν η αιρετική και ληστρική ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου, ο Τόμος Αυτοκεφαλίας σε αχειροτόνητους λαϊκούς Ουνίτες της Ουκρανίας, ο επερχόμενος Τόμος της Αχρίδος και πολλά άλλα θλιβερά. Εμπνευσμένοι από την Παπική κακοδοξία ότι τα Μυστήρια γίνονται στο όνομα του Επισκόπου, οι Οικουμενιστές εντός της Εκκλησίας με πρωτεργάτη τον Περγάμου Ζηζιούλα εισήγαγαν την πλάνη του Επισκοποκεντρισμού στην Εκκλησία. Δυστυχώς, ενώ τα Μυστήρια της Εκκλησίας γίνονται με την επίκληση του Παναγίου Πνεύματος ή του Ιησού Χριστού, η μεγάλη μερίδα του εκκοσμικευμένου κλήρου μας βολεύεται από την αιρετική κακοδοξία ότι εάν δεν γίνει μνημόνευση του Επισκόπου τα Μυστήρια είναι άκυρα, προκειμένου να μην αναγκαστεί να κακοπάθει από το κόστος μιας δυναμικής ομολογίας. Μια μεγάλη πλάνη και αίρεση των Παπικών είναι το ότι ο κτιστός άνθρωπος δεν μπορεί να μεθέξει και να Φωτιστεί από την Άκτιστη Θεία Ενέργεια. Αρνούνται δηλαδή την ίδια την αγιότητα όπως την γνωρίζουμε στην Ορθοδοξία εμπειρικά επί δυο χιλιετίες. Για τους Ορθοδόξους, οι άγιοι, αφού έλυωσαν στην ταπείνωση και την άσκηση και πέρασαν από την Κάθαρση των παθών στον Αγιοπνευματικό Φωτισμό και την Θέωση, ενώθηκαν με τον Θεό δια της μεθέξεως στις ελλάμψεις του Ακτίστου Φωτός, ηρπάγησαν σε Θεωρία, έγιναν «Θεόπτες», «Σκεύη Εκλογής» και «Κατοικητήρια του Αγίου Πνεύματος», «Θεοφόροι» κατά το «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός» και έτσι μας μεταφέρουν την θεολογική γνώση που τους αποκαλύπτει ο Θεός και όχι φυσικά τις δικές τους αντιλήψεις, απόψεις και ερμηνείες. Για την Ορθοδοξία, η θεολογία παράγεται δι’ αποκαλύψεως του Θεού στους αγίους. Γι’ αυτό και η Ιερά Παράδοση είναι για την Εκκλησία η δεύτερη Πηγή της Πίστεως ισόκυρη των Θείω γραπτώ Λόγω, διαμένουσα εις τους αιώνας. Αντ’ αυτού, οι Παπικοί πιστεύουν ότι η θεολογία δεν είναι αποκάλυψη του Θεού αλλά προϊόν ανθρώπινης σκέψης. Η πλάνη αυτή των Παπικών λέγεται Σχολαστικισμός, αναπτύχθηκε από τον 12ο μέχρι τον 14ο αιώνα και έχει τις ρίζες της στον παλαιότερο Γνωστικισμό των τριών πρώτων αιώνων. Την πλάνη αυτή των Παπικών υιοθέτησαν και κάποιοι Ενωτικοί Ορθόδοξοι όπως ο Βαρλαάμ ο Καλαβρός και προκάλεσε τον απολογητικό αντίλογο των Ορθοδόξων με πρωτοστάτη τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά κατά τις λεγόμενες «ησυχαστικές έριδες». Η εισαγωγή του Παπικού Σχολαστικισμού ή αλλιώς Βαρλααμισμού από τους Οικουμενιστές στην Εκκλησία λέγεται Μεταπατερισμός. Είναι η κακοδοξία ότι οι Άγιοι Πατέρες είτε έχουν ξεπεραστεί και χρίζουν εκσυγχρονισμού, είτε ότι, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, συνέγραφαν υπό δαιμονική επήρεια (βλ. «θύματα του Αρχεκάκου Όφεως»). Πρωτεργάτης του μετα-Πατερικού κινήματος ήταν ο Περγάμου Ζηζιούλας και σημερινή έδρα των οπαδών του αιρετικού αυτού κινήματος είναι η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου. Γι’ αυτό και ο Μεταπατερισμός αναφέρεται από πολλούς και ως Νέο-Σχολαστικισμός ή Νέο-Βαρλααμισμός. Μέσα στο Οικουμενιστικό πνεύμα που θέλει την μιαρή ένωση της Εκκλησίας με τους αμετανόητους αιρετικούς συνελήφθη και η Θεωρία των Δυο Πνευμόνων. Είναι θεωρία του Παπικού Οικουμενισμού ότι η Εκκλησία αποτελείται από τα δυο διηρημένα μέλη της, τους Ορθοδόξους και τους Παπικούς που πρέπει έτσι απλά να ξανά ενωθούν. Η αποδοχή του Παπισμού από μέρους των Οικουμενιστών Ιεραρχών μας μέσα στα πλαίσια της Οικουμενικής Κινήσεως επισφραγίζεται και στην πράξη εδώ και πολλά χρόνια, με αμέτρητες συμπροσευχές, συνεορτασμούς, απαγγελίες του Φιλιόκβε από Ιεράρχες μας (βλ. Φιλομηλίου Θεοφάνης), εικόνες «Ορθοδόξων» Ιεραρχών να «χρίονται» από Παπικούς (βλ. Γερμανίας Αυγουστίνος), ακόμη και μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων πιστών περί Κοινού Ποτηρίου σε Ιερούς Ναούς της Ευρώπης, κάτι το οποίο βέβαια δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί και το πλήρως φυσιολογικό επόμενο των σχετικών Συνεδριακών αποφάσεών τους. Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι οι Οικουμενιστές Ιεράρχες μας έχουν αποδεχθεί με κάθε επισημότητα όλες τις κακοδοξίες και τις αιρέσεις του Παπισμού. Γι’ αυτό και ποτέ δεν τους ακούει κανείς να αναφέρονται στην Όγδοη και την Ένατη Οικουμενική Σύνοδο. Επιδιώκουν επιμελώς να ξεχαστούν αυτές οι Οικουμενικές Σύνοδοι από την συνείδηση της Εκκλησίας, ώστε να ταυτιζόμαστε με τους Παπικούς που αναγνωρίζουν μόνο μέχρι την εβδόμη του 787 μΧ. Όλη αυτή βέβαια η προσπάθεια υποταγής της Εκκλησίας υπό τον Πάπα δεν είναι σημερινή εφεύρεση. Η προσπάθεια να τεθεί η Εκκλησιά κάτω από τους Συνοδικά κεκριμένους Παπικούς ξεκινά φυσικά με την αποστασία των δυτικών Ιεραρχών του 8ου αιώνα, αλλά παίρνει σάρκα και οστά με το κίνημα των Ενωτικών (1261-1453) και την προδοτική υπογραφή για την Ένωση στην ψευδοσύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). Ο Οικουμενισμός είναι απλά το καινούριο όχημα. Τελικός σκοπός του Οικουμενισμού είναι να τεθούν όχι μόνο η Εκκλησία, αλλά και όλες οι ομολογίες και θρησκείες κάτω από τον Πάπα, ακόμη και οι μη «χριστιανικές».
Μονοφυσιτιμός Αδύνατο να απαριθμηθούν οι φορές που είδαμε αμετανόητους Μονοφυσίτες όχι απλά μέσα στους Ιερούς Ναούς, όχι μόνο κατά την Θεία Λειτουργία, αλλά και μέσα στο Ιερό Βήμα.
Προτεσταντισμός Να πιάσει από τις αμέτρητες εκκοσμικεύσεις οι οποίες είναι απόρροια της Προσωπικής Ερμηνείας, όπως η πλήρης απαξίωση των Αγίων Πατέρων και των ιερών Κανόνων το οποίο συνιστά Αγιομαχία, η πλήρης απαξίωση της νηστείας, η αποϊεροποίηση των Ιερών Ναών, η παντελής αποχή από την Μυστηριακή ζωή, η απαξίωση του σωστικού Μυστηρίου της εξομολόγησης, η φοβία εκκλησιασμού, η φοβία προσκύνησης των Αγίων Εικόνων το οποία συνιστά Εικονομαχία, η φοβία μετάληψης λόγω της συμβολικής θεώρησης του Μυστηρίου, οι μεικτοί γάμοι, οι πολιτικοί γάμοι, η «απενοχοποίηση» των παθών, κ.ο.κ.; Να πιάσει μήπως από την κακοδοξία ότι η Θεοτόκος είχε γαμική σχέση με τον Ιωσήφ, οπότε ο Ιωσήφ δεν ήταν απλώς Μνήστωρ αλλά σύζυγος και ούτε η Θεοτόκος αειπάρθενος; Από την φοβερή κακοδοξία αυτή πηγάζουν και οι Προτεσταντικές εικόνες της «Αγίας Οικογενείας» οι οποίες απεικονίζουν τον Ιωσήφ, την Παναγία και τον Ιησού σαν να ήταν μια κανονική οικογένεια.
Νεστοριανισμός
Νικολαϊτισμός – Βαλααμισμός Όπως συμβαίνει πάντοτε με τις γάγγραινες των καινοτομιών, όπως πολύ γλαφυρά μας νουθετεί ο Ιερός Χρυσόστομος, οι Αγαπολόγοι προχωρούν ένα βήμα παραπέρα τον Νικολαϊτισμό και λένε ότι όχι μόνο είναι αποδεκτή η πλήρης παράδοση στα πάθη προκειμένου να επιτευχθεί η απαλλαγή της σαρκός, αλλά είναι και παντελώς περιττή ή προσπάθεια για απαλλαγή από την σάρκα, μιας και ο Θεός είναι μια τυφλή, άλογη, άσοφη Αγάπη και συνεπώς δεν θα κρίνει κανέναν βάσει των προϋποθέσεων που μας παρέδωσε –δηλαδή είναι και ψεύτης και άδικος–, αλλά θα σώσει όλους τους ανθρώπους όπως είναι, αιρετικούς, αλλοδόξους, αθέους και αμαρτωλούς, όλους αμετανόητους. Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται πλέον να εγκαταλείψει ο Μονοφυσίτης ή ο Παπικός την αίρεσή του, ο Βουδιστής τον Βουδισμό του, ο άθεος την αθεΐα του και ο ομοφυλόφιλος τον σοδομισμό και την αρσενοκοιτία του.
Πελαγιανισμός
Ναζωραίοι
Παυλικανισμός
Παγκόσμιο Συμβούλιο «Εκκλησιών» – ΠΣΕ
Συμπέρασμα
Εάν αναλογισθεί κανείς λιγάκι με ψύχραιμη λογική καταλαβαίνει το μέγεθος του σκοτισμού της εποχής μας. Να έχουμε δεκάδες Οικουμενικές, Πανορθόδοξες και Τοπικές Συνόδους οι οποίες να καταδικάζουν πολλάκις τις ανωτέρω αιρέσεις από την μια μεριά, και από την άλλη, από το 1902 μέχρι σήμερα να μην υπάρχει ούτε νύξη από την Ιεραρχία μας ή έστω από το Άγιον Όρος και τον πιστό λαό για την ανάγκη μιας Συνόδου η οποία θα καταδικάσει την νέα αίρεση η οποία ενσωματώνει όλες όσες έχουν προκαλέσει την σύγκλιση καταδικαστικών συνόδων στο παρελθόν! Για παράδειγμα, μόνο για την καταδίκη των Παπικών κακοδοξιών έχουν συγκληθεί τουλάχιστον οι ακόλουθες Σύνοδοι:
Ας ελπίζουμε ότι ο Πανάγαθος Θεός, δεν θα αφήσει πάλι το ποίμνιό Του -αν και μας χρειάζεται- να ταλανίζεται επί 2 αιώνες όπως υπέφερε από τους Ενωτικούς, ή την νέα Φερράρα-Φλωρεντία του Κολυμπαρίου να μιαίνει την Εκκλησία Του επί 14 έτη όπως μίανε η τότε Φερράρα-Φλωρεντία την Εκκλησία Του μέχρι να παραχωρήσει την επώδυνη λύτρωση από την μιαρή Ένωση που ήλθε δυστυχώς στο όνομα του Οθωμανικού ζυγού.
 omologiapistews@protonmail.com
|
