Παρομοίως, μοιχεία είναι η συνεύρεση κατόπιν «διαζυγίου». Στην Εκκλησία δεν υπάρχει Ιερό Μυστήριο Διαζυγίου. Δεν υπάρχει δηλαδή Ιερό Μυστήριο το οποίο να λύει το Ιερό Μυστήριο του γάμου. Ποιος μπορεί να πει ότι πήγε σε ιερέα και τέλεσε κάποιο ιερό μυστήριο διαζυγίου; Κανείς, διότι ο γάμος, άπαξ και τελέσθηκε, δεν λύεται ποτέ. Μας το λέει και ο ίδιος ο Θεός με το «ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω». Η πράξη του «διαζυγίου» είναι ένα νομικό έγγραφο που αφορά αποκλειστικά την νομική σχέση των «διαζευγμένων» με το κράτος. Όσον αφορά το Ιερό Μυστήριο του γάμου, το «διαζύγιο» είναι παντελώς ανυπόστατο διότι απλούστατα, το κράτος δεν μπορεί να λύσει Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας. Πολλώ δε μάλλον όταν το Ιερό Μυστήριο του γάμου δεν μπορεί να το λύσει ούτε η ίδια η Εκκλησία!

Συνεπώς, κάθε συνεύρεση κατόπιν «διαζυγίου» ή δευτέρου γάμου είναι μοιχεία μιας και δεν έχει λυθεί ο πρώτος γάμος. Γι’ αυτό και ο έτερος λόγος του Χριστού, ότι «καὶ ὁ ἀπολυμένην γαμήσας μοιχᾶται». Δηλαδή, είναι μοιχεία για κάποιον να νυμφευθεί «διαζευγμένη», διότι ο πρώτος γάμος δεν δύναται να λυθεί και συνεπώς η «διαζευγμένη» δεν είναι διαζευγμένη, αλλά παραμένει παντρεμένη. Δηλαδή ο δεύτερος γάμος οδηγεί σε μοιχεία. Μπορείς να διώξεις την γυναίκα σου εάν αυτή μοιχεύει και πορνεύει, αλλά μόνο με την «εν διαστάσει» έννοια που θα λέγαμε σήμερα. Δηλαδή ζούμε χωριστά αλλά όχι «διαζευγμένοι», διότι το Ιερό Μυστήριο του γάμου δεν λύεται. Είτε όμως «εν διαστάσει», είτε «διαζευγμένοι», παύουν και οι δυο να έχουν συνευρέσεις και δεύτερους γάμους, αλλιώς μοιχεύουν.

Επίσης, με τον δεύτερο γάμο γίνεται παράβαση και στο «οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σάρξ μία» και μπαίνει και τρίτος ή και τέταρτος στην εξίσωση. Δηλαδή εάν ο Α νυμφευθεί την Β και πάρουν «διαζύγιο», και η Β παντρευθεί εκ νέου τον Γ, τότε έχουν ενωθεί ο Α, η Β και ο Γ εις σάρκα μια. Εάν δε, νυμφευθεί και ο Α την Δ, τότε οι Α, Β, Γ, και Δ είναι ενωμένοι εις σάρκα μια με το Ιερό Μυστήριο του γάμου. Αυτές τις διαστροφικές ανομίες φέρνουν τα πολλά «κατ’ οικονομίαν». Γι’ αυτό και οι ευλαβείς επειδή τα γνωρίζουν αυτά, ιδίως οι παλαιότεροι, εάν μη γένοιτο χωρίσουν, παύουν τις συνευρέσεις και τους δεύτερους γάμους, διότι σε κάθε περίπτωση αποτελούν μοιχεία. Μερικοί Χριστιανοί απέχουν από δεύτερο γάμο ακόμη και εάν χηρέψουν, επειδή έχουν πιο ευαίσθητα και λεπτά πνευματικά αισθητήρια.

Σκέψεις περί τέκνων
Ακριβώς επειδή η προγαμιαία σύλληψη δεν συνέβη μέσα στον ευλογημένο από το Ιερό Μυστήριο γάμο και συνεπώς δεν είχε ευλογία, γι’ αυτό και οι τόσες περιπτώσεις μωρών με νοητικά ή σωματικά προβλήματα. Και όπως τα πάθη του αλκοολισμού ή του καπνίσματος ή της οργής μεταδίδονται ως ισχυρές προδιαθέσεις στο παιδί, έτσι μεταδίδεται και η προδιάθεση για παραφύσιν ροπές, πχ σοδομισμούς, ακόμη και στο αγοράκι, όταν η μητέρα –ή και ο πατέρας– έχει περάσει στην πληροφορία του dna του/της απολαύσεις από ανάλογα παραφύσιν πάθη.

Έστω σε αντιδιαστολή, ότι μια Ορθόδοξη γυναίκα η οποία δεν είχε πέσει ποτέ της σε παραφύσιν πάθη, παντρεύεται έναν Ορθόδοξο άντρα ο οποίος επίσης δεν είχε πέσει ποτέ του σε παραφύσιν πάθη. Και έστω ότι μέσα στον ευλογημένο αυτό Ορθόδοξο γάμο η γυναίκα συλλαμβάνει.

Έστω επίσης ότι είναι ήρεμη, νηστεύουσα από κρέας και τους εννέα μήνες, καταλύοντας κάθε πρωί αντίδωρο και αγιασμό, λαμβάνοντας όσο πιο συχνά γίνεται την Θεία Μετάληψη, σταυρώνοντας πολλές φορές την ημέρα το σώμα της με το καθαγιαστικό σημείο του σταυρού, σταυρώνοντας την κοιλιά της με λαδάκι από το καντήλι ή και από μύρο τουλάχιστον καθημερινά, ακούγοντας η ίδια και βάζοντας τα ακουστικά στην κοιλιά της, με βυζαντινή μουσική, κλασσική μουσική και απαγγελία ψαλμών του Δαυίδ και Χαιρετισμών, διαβάζοντας η ίδια τους Ψαλμούς και τους Χαιρετισμούς και κάνοντας κομποσχοίνι. Τι σωματικά, νοητικά και πνευματικά εφόδια θα έχει αυτό το παιδί! Τι ευλογία θα έχει!

Σκέψεις περί αμβλώσεων
Είναι αποκεκαλυμμένο δόγμα της Εκκλησίας ότι ο Θεάνθρωπος Χριστός υπήρξε τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, τέλειος Θεάνθρωπος «εξ άκρας συλλήψεως». Γι’ αυτό και Παναγία είναι Θεοτόκος και όχι Χριστοτόκος. Το ίδιο ακριβώς μας πληροφορούν οι Άγιοι Πατέρες, ισχύει και για τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος είναι Πρόσωπο, αποκτά δηλαδή ανθρώπινη υπόσταση με ψυχή, «εξ άκρας συλλήψεως», όπως «εξ άκρας συλλήψεως» υπήρξε και ο Χριστός.

Και «εξ άκρας συλλήψεως» σημαίνει, από την στιγμή που το σπερματοζωάριο ενώνεται με το ωάριο στην σάλπιγγα, πριν καν ολοκληρώσει την πορεία του προς την μήτρα! Συνεπώς, ακόμη και εάν η επιστήμη βρει τρόπο να θανατώνει το γονιμοποιημένο ωάριο μόλις ένα δευτερόλεπτο μετά την σύλληψη, δεν παύει αυτό να αποτελεί δολοφονία εν ψυχρώ και εκ προμελέτης. Πολλώ δε μάλλον όταν χρειάζονται 10 ολόκληρες ημέρες για να έχεις θετικό τέστ εγκυμοσύνης και τουλάχιστον ενάμισι μήνα για να μπορέσεις να φαρμακώσεις το έμβρυο με δηλητήριο για να πεθάνει από τοξικό σόκ («φαρμακευτική άμβλωση»). Γι’ αυτό και οι Άγιοι Πατέρες λένε ότι εν ημέρα Κρίσεως, στους κατηγόρους μας θα βρίσκονται και τα δισεκατομμύρια των δολοφονηθέντων, εκτρωθέντων εμβρύων.

Σκέψεις περί φύλων
Τα φύλα που έπλασε ο Θεός στον άνθρωπο είναι δυο. Όλα τα υπόλοιπα αφορούν, είτε γονιδιακή κληρονομικότητα από τα σοδομικά πάθη των γονέων, είτε σύγχυση των παιδιών από την ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδα, είτε πώρωση και αμετανοησία λόγω της ισχυρής ηδονικής αγκίστρωσης του σοδομικού πάθους. Ακόμη όμως και εάν υπήρχε μια γενετική «αστοχία» επιτρεπόμενη για κάποιον σοβαρό λόγο από τον Θεό, τότε, η υγιής αντιμετώπιση θα ήταν ακριβώς αυτή που καλείται να κάνει και ο εκ γενετής τυφλός, μουγγός, ανάπηρος ή αλκοολικός. Να σηκώσει τον σταυρό του και να δώσει την μάχη της υπομονής και της αντίστασης στους λογισμούς και στα πάθη όσο περισσότερο μπορεί, αντλώντας την δύναμή του μέσα από τις διδασκαλίες και τα Μυστήρια της Εκκλησίας. Όχι να ρίξει τον σταυρό του κάτω και να ενδώσει στο πάθος και στην υποβολή του Πονηρού και να πεί: «έτσι με έκανε ο Θεός, άρα του δίνω και καταλαβαίνει».

Δεν υπάρχει αλλαγή φύλου, αλλά νομιζόμενη αλλαγή φύλου. Εν ώρα Κρίσεως θα παραστούμε με το φύλο το οποίο μας έδωσε ο Θεός, άσχετα πόσο το τσαλακώσαμε με τατουάζ, πλαστικές εγχειρήσεις, εμφυτεύσεις, αφαιρέσεις, «διορθώσεις» και γενετήσιες επεμβάσεις. Το ότι ο άνθρωπος κατάφερε να εμφυτεύσει ανθρώπινο αυτί σε ποντικό, δεν σημαίνει ότι ο ποντικός έγινε άνθρωπος. Το ότι κατάφερε να πειράξει το σώμα με ορμόνες και επεμβάσεις, δεν σημαίνει ότι κατάφερε να αλλάξει το φύλο.

Το πόση καταστροφή στον άνθρωπο προκαλεί η προπαγάνδα περί φύλων, την αποδεικνύουν οι αριθμοί. Όσοι έπεσαν θύμα της πλύσης εγκεφάλου ότι έχουν εγκλωβιστεί σε λάθος σώμα, ή πολύ περισσότερο προχώρησαν σε επεμβάσεις νομίζοντας ότι άλλαξαν φύλο, παρουσίασαν σε ποσοστά πάνω από εξήντα τοις εκατό κατάθλιψη, χρήση ισχυρών ψυχοφαρμάκων και αυτοκτονία. Άρα, η προπαγάνδα περί φύλων και αλλαγής φύλου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ευφυέστατη δαιμονική πλάνη του μισάνθρωπου Πονηρού.

Σκέψεις περί των σοδομικών παθών
Τα πιο Θεομίσητα πάθη είναι τα σοδομικά.

Από τα εκατομμύρια των πόλεων των ανθρώπων στο πέρας της Ιστορίας ο Θεός κατέκαυσε τις πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων λόγω του σοδομικού πάθους (« … ποῦ εἰσιν οἱ ἄνδρες … ἵνα συγγενώμεθα αὐτοῖς.»).

Το τρίτο θαύμα κατά την Γέννηση του Χριστού όπως μας ενημερώνει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ήταν το ότι κατέβηκε Άγγελος Κυρίου και θανάτωσε όλους τους ομοφυλόφιλους, ώστε να μην γεννηθεί ο Χριστός σε έναν κόσμο όπου θα υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος με αυτό, το πιο Θεομίσητο πάθος.

Στην Προς Ρωμαίους επιστολή αναφέρει ότι η ομοφυλοφιλία είναι το χειρότερο πάθος και ο μεγαλύτερος εξευτελισμός: «Διὰ τοῦτο παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς πάθη ἀτιμίας ... ἀφέντες τὴν φυσικὴν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τὴν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες.»

Στην Προς Κορινθίους Α΄ επιστολή αναφέρει ότι οι αμετανόητοι ομοφυλόφιλοι δεν σώζονται: « … οὔτε ἀρσενοκοῖται … βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι.»

Στην Προς Τιμόθεον Α΄ επιστολή αναφέρει ότι οι αμετανόητοι ομοφυλόφιλοι δεν σώζονται: «ὅτι δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται, ἀνόμοις δὲ καὶ ἀνυποτάκτοις, ἀσεβέσι καὶ ἁμαρτωλοῖς, ἀνοσίοις καὶ βεβήλοις … ἀρσενοκοίταις … καὶ εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται,»

Και οι Άγιοι Πατέρες συνομολογούν για την σοβαρότητα των σοδομικών παθών πάνω από όλα τα άλλα πάθη.

Ο μέγας ερμηνευτής της Καινής Διαθήκης, ο Άγιος Ιερώνυμος, αναφέρει ότι ο Αντίχριστος θα έρθει μόνον όταν ο άνθρωπος πέσει σε ευρεία κλίμακα στο χειρότερο πάθος από όλα («Όταν η ομοφυλοφιλία που υπήρχε στα Σόδομα πληθυνθεί καθ’ υπερβολήν και ξεχυθεί εις τους δρόμους, χωρίς ντροπή, όπως τότε εις τα Σόδομα…, τότε θα έρθει και ο Αντίχριστος…, το «Θηρίον» …»).

Θεομίσητο είναι το πάθος, όχι το Πρόσωπο. Έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να μισεί θανάσιμα τα σοδομικά πάθη, όχι τους συνανθρώπους του οι οποίοι έχουν πέσει θύματα αυτών των παθών. Τους συνανθρώπους σου τους σκεπάζεις, δηλαδή δεν τους κατακρίνεις και δεν τους διαπομπεύεις, αλλά τους ελέγχεις και τους νουθετείς με αγάπη και αδελφικό ενδιαφέρον ώστε να αφυπνιστούν από αυτή την φοβερή πλάνη.

Σκέψεις περί ταπεινώσεως και αγάπης
Ταπείνωση είναι όταν σου δίνει ανείπωτη χαρά όταν πετυχαίνεις να ανεβάζεις τους άλλους πάνω από εσένα.

Ταπείνωση είναι όταν θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί επειδή σε παίνεψαν για κάτι.

Ταπείνωση είναι όταν έχεις το ενστικτώδες αντανακλαστικό, το ειλικρινές όμως, το πιστευτό, να αποδίδεις τα εύσημα που σου απηύθυναν για κάτι, σε κάτι άλλο από εσένα.

Αγάπη μέσα στον γάμο είναι όταν σου δίνει χαρά να θυσιάζεις τα δικά σου «θέλω» για να δώσεις χαρά στον σύντροφό σου. Αγάπη στον γάμο σημαίνει «διαγωνισμός» διακονίας.

Η αγάπη είναι ταυτόσημη της ελευθερίας. Κάθε τι που αφαιρεί από την ελευθερία αφαιρεί και από την αγάπη. Και ο Θεός, ως τέλεια αγάπη και άρα ως τέλεια ελευθερία, σέβεται την ελευθερία που έδωσε στον άνθρωπο να επιλέξει ο ίδιος την Ορθοδοξία ή την αίρεση, την αρετή ή την αμαρτία, την αιώνια ζωή ή την αιώνια καταδίκη. Το ίδιο νιώθει και ο άνθρωπος που έχει αγάπη. Δεν μπορεί να επιβάλει τίποτε στον άλλο, όσο και αν πονά, διότι δεν μπορεί να χωρίσει την αγάπη από την ελευθερία.

Η αγάπη είναι το αντίθετο της αδιαφορίας. Αγάπη είναι όταν συνθλίβεσαι εσύ για την αμαρτία του συνανθρώπου σου. Γι’ αυτό και αληθινή και αυθεντική ένδειξη αγάπης είναι ο έλεγχος. Όταν δηλαδή, ακριβώς επειδή η πτώση του συνανθρώπου σου σε συνθλίβει, ελέγχεις λεκτικά τον αιρετικό ή τον αμαρτωλό, ελπίζοντας να αποτρέψεις τον χαμό του. Όταν προτιμάς να χαϊδέψεις τα αυτιά του συνανθρώπου σου από δήθεν λεπτότητα, από δήθεν ευγένεια, από δήθεν αγάπη και προτιμάς να καταστραφεί, τότε έχεις πλάνη και υποκρισία, όχι αγάπη. Τότε φθάνεις να κομπάζεις ότι έφθασες να έχεις μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που είχαν οι Θεωμένοι Άγιοι της Εκκλησίας αλλά και ο ίδιος ο Θεός, μιας και εσύ δεν είσαι ο «σκληρός κριτής» του αιρετικού ή του αμαρτωλού όπως οι Άγιοι, οι Απόστολοι ή ο ίδιος ο Θεός.

Αγάπη είναι όταν μάθεις τα παιδιά σου Χριστό και τα αφήσεις ελεύθερα να ακολουθήσουν αυτό που τα κάνει ευτυχισμένα. Η πίεση να διαβάσουν, να αριστεύσουν, να γίνουν κάποιοι, να έχουν καλή δουλειά, να ανέβουν κοινωνικό επίπεδο, να κάνουν χρήματα, κοκ, σημαίνει ότι επιδιώκεις να κάνεις τα παιδιά σου έπαθλα για δικό σου έπαινο («τα έκανα δικηγόρους») και αυτό δεν είναι αγάπη αλλά εγωισμός. Και όταν βάζεις σε αυτό τον εγωισμό το πρόσχημα «για το καλό τους» και «από ενδιαφέρον», τότε ο εγωισμός γίνεται κάτι πολύ χειρότερο. Γίνεται υποκρισία. Διότι εκείνο το οποίο είναι «για το καλό τους» και «από ενδιαφέρον», από πραγματική αγάπη δηλαδή, είναι να τα μάθεις Χριστό. Όλα τα υπόλοιπα είναι της ελευθερίας τους. Και εάν υπάρχει αληθινή αγάπη και όχι εγωισμός και υποκρισία, ότι τα κάνει ευτυχισμένα κάνει και τον γονέα ευτυχισμένο, μόνο και μόνο επειδή τα βλέπει ευτυχισμένα.

Σκέψεις περί νηστείας
Η νηστεία είναι υπακοή στους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας οι οποίοι έχουν ακέραια και αμείωτη ισχύ έως συντέλειας του κόσμου.

Η νηστεία γίνεται ως ένδειξη της εθελούσιας και αυτεξούσιας υπακοής μας στην πρώτη εντολή του Θεού, η ανυπακοή στην οποία μας στέρησε τον Παράδεισο.

Η νηστεία γίνεται ως η ελαχίστη θυσία προς τιμήν του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων της Εκκλησίας. Όταν δεν νηστεύουμε είναι σαν να λέμε στον Θεό «τόση θυσία αξίζεις από εμένα. Μηδέν!»

Η νηστεία γίνεται προς μίμηση της κακοπάθειας των 40 ημερών του Χριστού.

Η νηστεία είναι διαδικασία καθάρσεως ψυχής και σώματος ώστε να γίνει αξιότερη η μετάληψη του Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Η νηστεία, γι’ αυτό και ευλογία πνευματικού πρέπει να γίνεται αυξητική, είναι η αυξητική φθορά της ύλης ώστε να είναι αυξητική και η πρόσληψη της Θείας Χάριτος.

Νηστεία είναι πρωτίστως η αποχή από τα πάθη, όπως η κατάκριση και μετά από τις τροφές. Νηστεία δεν είναι να βρεις τρόπους να «ξεγελάσεις» την αποχή από τις τροφές, όπως με την χρήση σπορέλαιου αντί ελαιολάδου ή την χρήση κρέατος σόγιας αντί ζωικού. Νηστεία δεν είναι να περιλαβαίνεις τα νηστίσιμα μέχρι «σκασμού». Νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από συγκεκριμένες τροφές αλλά και από τους τρόπους μαγειρέματος που νοστιμεύουν τις τροφές όπως ο συνδυασμός τροφών, το αλάτι, τα μυρωδικά, τα μπαχαρικά, τα συνοδευτικά, η ποικιλία, κοκ. Ιδανικά, στην νηστεία πρέπει να επιλέγεις τροφές που δεν σου αρέσουν καν.

Κατά τους Αγίους Πατέρες, η στέρηση της αγιαστικής Χάριτος την οποία επιφέρει η περιφρόνηση του νηστειοδρομίου ευθύνεται για τις στομαχο-εντερικές ασθένειες όπως οι καρκίνοι, οι χρόνιες παθήσεις, κοκ.

Σκέψεις περί αγιασμού
Όταν λες σε κάποιον να μην κατακρίνει, γιατί δεν το κάνει; Όταν λες σε κάποιον να νηστεύει, γιατί δεν το κάνει; Όταν λες σε κάποιον να προσεύχεται, γιατί δεν το κάνει; Όταν λες σε κάποιον να αποκτήσει περισσότερη ταπείνωση και αγάπη, γιατί δεν το κάνει;

Πολλοί βγαίνουν και δίνουν πνευματικές συμβουλές, δεσποτάδες, παπάδες, θεολόγοι, και ίσως κάπου να ψιλο-βοηθούν. Επί το πλείστον όμως, στην καλύτερη περίπτωση, απλά δημιουργούν Προτεσταντικού τύπου ευσεβείς. Δηλαδή επιφανειακή ευγένεια και καλοσύνη. Ελάχιστοι δίνουν πραγματικά, πρακτικά ωφέλιμες οδηγίες.

Εκείνο το οποίο φέρνει τα αποτελέσματα, είναι η Θεία Χάρις. Χωρίς αυτήν δεν γίνεται τίποτε. Γι’ αυτό, ενώ ακούμε χίλιες δυο νουθεσίες και ιστοριούλες και διδαχές και συναξάρια, εν τούτοις, δεν βελτιωνόμαστε. Γι’ αυτό και η μόνη ελπίδα μας είναι η ενεργοποίηση της Χάριτος και αυτό επιτυγχάνεται ξεκινώντας με την ευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Η συνεχής επίκληση του Παναγίου και Πανίσχυρου ονόματος του Χριστού, η ευχή δηλαδή, όταν την λες μερικές χιλιάδες φορές την ημέρα, κάθε μέρα, σε συνδυασμό με την εξαγνιστική εξομολόγηση και την εβδομαδιαία, το λιγότερο, μετάληψη του αγιαστικού Σώματος και Αίματος του Χριστού, φέρνουν γρήγορο και χειροπιαστό αποτέλεσμα. Και όταν αυτό συνδυαστεί με την ανάγνωση της Καινής Διαθήκης, τότε τα αποτελέσματα είναι συγκλονιστικά! Και όταν αυτά συνδυαστούν με την αίτηση για επίγνωση της αμαρτωλότητός μας και για δάκρυα μετανοίας κατά την βραδινή προσευχή, τότε επέρχεται η Χάρις.

Και όταν έλθει η Χάρις, τότε έρχεται και η ταπείνωση και η σιωπή και η συστολή και η δίψα για πνευματική τροφή και η προσευχή και η αγάπη και η ελεημοσύνη και κάθε αρετή και αρχίζουν να αυξάνουν. Μόνον έτσι προοδεύει και αγιάζεται ο άνθρωπος. Όχι από το να ακούει μόνο ιστοριούλες και διδαχές χωρίς πρακτική πνευματική καθοδήγηση, χωρίς έργο, χωρίς ενεργή συμμετοχή, χωρίς προσπάθεια, χωρίς αγώνα.

Είναι εντυπωσιακό να ακούς χιλιάδες πνευματικές ομιλίες, χωρίς καμία να μπαίνει στο δια ταύτα και να δίνει χρήσιμες, πρακτικές οδηγίες στους πιστούς. Λέγετε την ευχή ασταμάτητα! Εξομολογηθείτε και Κοινωνάτε Χριστό πολύ συχνά! Μελετάτε την Καινή Διαθήκη! Αρχίστε την βραδινή προσευχή!

Όλα τα καλά και τα άγια μπορούν να επιτευχθούν αποκλειστικά και μόνον μέσα από την ορθοτόμηση της Πίστεως, μέσα από την Ορθοδοξία. Η ενεργοποίηση της Χάριτος και ο αγιασμός και συνεπώς όλες οι αρετές και όλα τα καλά και συμφέροντα δεν μπορούν να επιτευχθούν εάν δεν ακολουθούνται οι τρόποι τους οποίους μας αποκαλύπτει ο Χριστός μέσα από την Καινή Διαθήκη, μέσα από τους Αγίους Αποστόλους και μέσα από τους Αγίους Πατέρες. Και μάλιστα, όσο περισσότερη η ακρίβεια της Πίστεως, τόσο περισσότερος ο αγιασμός. Πως λειτουργεί αυτό;

Όσο περισσότερο έρχεται η Χάρις, τόσο αυξάνει η αγάπη του ανθρώπου για τον Θεό. Και όσο αυξάνει η αγάπη για τον Θεό, τόσο αυξάνει και η επιθυμία για ακριβέστερη και απολυτότερη ευλάβεια και τήρηση των εντολών Του. Αυτό δηλαδή που βίωναν και οι μεγαλύτεροι Άγιοι και Μάρτυρες της Εκκλησίας, οι οποίοι ήσαν οι απολυτότεροι των απολύτων όσον αφορά την ακρίβεια της Πίστεως, ακριβώς επειδή τόσο μεγάλη ήταν και η αγάπη τους για τον Θεό.

Άρα, ξεκινώντας αντίστροφα, όσο περισσότερη ακρίβεια Πίστεως και τήρηση των εντολών Του επιδιώκουμε, τόσο περισσότερο προσελκύουμε και εμείς την Χάρη Του να μας επισκιάσει και να μας Φωτίσει. Αντιθέτως, όσο περισσότερες εκπτώσεις και «οικονομίες» κάνουμε στην τήρηση των εντολών Του και στις διδασκαλίες Του, τόσο εμποδίζουμε και απομακρύνουμε την Χάρη Του από κοντά μας.

(του editor)