Μια δεύτερη αποτίμηση των εμβολιασμών

Δεν θα το «πιάσω» από το σημαντικότερο, το ότι δηλαδή πιστός σημαίνει απόλυτη εμπιστοσύνη στο ότι ο Πανάγαθος Θεός, ο Δημιουργός των πάντων αλλά και Παντοκράτωρ, ελέγχει κάθε ιό και κάθε μόριο και δευτερόλεπτο της ύπαρξής μας, και συνεπώς φοβία για τον κάθε ιό και για το οτιδήποτε υποδηλώνει ολιγοπιστία, ακόμη και απιστία.

Δεν θα το «πιάσω» από το δεύτερο σημαντικότερο, το ότι δηλαδή πιστός σημαίνει αφοβία για την κακοπάθεια αλλά ακόμη και για τον «θάνατο» ο οποίος είναι εννοιολογικά ανύπαρκτος για τον Ορθόδοξο, εφόσον ο «θάνατος» είναι απλά το στάδιο των ελαχίστων δευτερολέπτων στο πέρασμα από τον φθαρτό και προσωρινό κόσμο που ζούμε εδώ, στην κανονική και αιώνια Πατρίδα μας, τον Ουρανό. Δεν θα πάω κάν στο αυτονόητο, ότι για τον Ορθόδοξο ο «θάνατος» είναι το πιο χαρμόσυνο γεγονός ολόκληρης της ζωής του σε αυτό τον κόσμο. Είναι η πολυπόθητη και πολυαναμενόμενη στιγμή για την οποία προετοιμάζεται και υπομένει τα πάντα στα φαινομενικά «ατελείωτα» χρόνια που πέρασε εδώ, μακριά από την πηγή κάθε χαράς και ευλογίας, τον γλυκύτατο Χριστό. Για τον Ορθόδοξο, ο «θάνατος» είναι η ημέρα της απελευθέρωσης από την φυλακή στην ελευθερία. Σηματοδοτεί την οριστική απαλλαγή της αμαρτίας και την μόνιμη ένδυση της αγνότητας. Σημαίνει το τέλος κάθε πόνου και λύπης και την αρχή κάθε χαράς και ευτυχίας.

Μιας και τα γεγονότα απέδειξαν πέραν πάσης ελπίδος ότι δυστυχώς υπολειπόμεθα πίστεως, θα το «πιάσω» λιγότερο θεολογικά. Για κάποιον που δηλώνει Ορθόδοξος, κάποιες στοιχειώδεις αλήθειες της Πίστεως είναι αδιαπραγμάτευτες. Για παράδειγμα.

• Στην μοναδική αδιαπραγμάτευτη Αλήθεια, δηλαδή στην Ορθόδοξη Πίστη, ο όρος «καθ’ ομοίωσιν» και ο όρος «θέωση» χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τον άνθρωπο ο οποίος έφτασε να ενωθεί με τον Θεό και να μην έχει πλέον δικό του θέλημα, αλλά το θέλημά του να εναρμονίζεται φυσικά και να ταυτίζετια με αυτό του Θεού. Αυτό συμβαίνει όταν κάποιος έχει γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή του Θεού και έτσι μετέχει στις ελλάμψεις του Ακτίστου Φωτός, δηλαδή της Θείας Χάριτος.
• Όταν λοιπόν για κάποιον λόγο παρουσιάζεται στον κόσμος μας ένας «κεκοιμημένος» Άγιος, και έχουμε χιλιάδες τέτοια συμβάντα στην ιστορία της Εκκλησίας ακόμη και σήμερα, αυτό δεν συμβαίνει επειδή ο Άγιος το επέλεξε, αλλά, είτε επειδή κάνει υπακοή στο Θέλημα του Θεού, είτε επειδή η πράξη του είναι σύμφωνη με το Θέλημα του Θεού. Αυτά λοιπόν που θα μας μεταφέρει ο Άγιος δεν είναι απόψεις του, αλλά ο λόγος του Θεού.
• Όταν επίσης παίρνει πληροφόρηση ένας Χαριτωμένος άνθρωπος, δηλαδή κάποιος κεκαθαρμένος ο οποίος μετέχει στις ελλάμψεις του Ακτίστου Φωτός, δηλαδή με απλά λόγια ένας άγιος που ζεί ακόμη ανάμεσά μας, και ευτυχώς έχουμε ακόμη δεκάδες τέτοιους, η πληροφόρησή του αυτή δεν είναι μια δική του άποψη, αλλά ο λόγος του Θεού, γι’ αυτό και λέγεται πληροφόρηση.

Θα μπορούσα να πάω και σε άλλα σημεία, όπως για παράδειγμα το ότι η αποδοχή εμβολίων των οποίων οι δοκιμές και η παραγωγή απαιτούν την εκ προμελέτης δολοφονία ανθρώπων (βλ. εμβρυοκτονία/άβλωση) συνιστά συνέργεια σε φόνο, ή το ότι η χρήση εμβολίων με ανθρώπινες κυτταρικές σειρές συνιστά ξεκάθαρη κατάλυση ανθρωπίνης σάρκας και συνεπώς, και τα δυο αυτά είναι ρητώς απαγορευτικά και στερητικά της Χάριτος, αλλά εάν δεν μπορούμε να αποδεχθούμε τα ανωτέρω πολύ σημαντικότερα θεολογικά ζητήματα, δεν έχει νόημα να ασχοληθούμε με αυτά τα δευτερεύοντα.

(του editor)