πρώτη δημοσίευση άρθρου στο διαδίκτυο,
01 Αυγούστου 2018
Κατάνυξις (katanixis.blogspot.gr)

Επειδή υπάρχουν διάφοροι σεβαστοί ποιμένες μας οι οποίοι εμμένουν στην διαστροφή της Πίστεως οτι ο Θεός είναι αποστασιοποιημένη και νεκρά «αγάπη», χωρίς αγωνία και θεραπευτικές παρεμβάσεις για την σωτηρία μας, νιώθω την ανάγκη εν τη πτωχεία μου να συμπληρώσω κάποια πράγματα.

Κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ οτι η ίδια η ουσία του μοναδικού και Τριαδικού Θεού είναι η αγάπη. Κανείς δεν ισχυρίστηκε οτι ο Θεός παραφυλάει με τον βούρδουλα να τιμωρήσει όποιον ξεστρατίζει απο τις εντολές Του. Κάποιοι όμως περίεργοι νεωτεριστές της Πίστεως αρνούνται πεισματικά την θεραπευτική δια της τιμωρίας παρέμβαση του Θεού.

Μετά βίας μερικοί αδελφοί μας μίλησαν για τους πνευματικούς νόμους οι οποίοι λένε οτι όταν εμείς με την ασέβειά μας διώχνουμε την προστατευτική Του Χάρη, τότε αποστρέφει το πρόσωπό Του και μας βρίσκουν όλες οι συμφορές. Την ίδια στιγμή όμως που παραδέχονται τους νόμους αυτούς, δεν κάνουν λόγο για την μετάνοια. Ξερίζωσαν τον θεμέλιο λίθο της Ορθοδόξου Πίστεως και την βάση της σωτηρίας, η οποία είναι η μετάνοια. Χωρίς την μετάνοια δεν υπάρχει ούτε αγάπη, ούτε σωτηρία. Για να υπάρξει όμως μετάνοια, πρέπει να υπάρξει παραδοχή αμαρτιών και ευθύνης. Κανένας λόγος όμως, ούτε για μετάνοια, ούτε για αμαρτίες, ούτε για ευθύνες.

Δεν είπε κανείς να κατακεραυνώσουμε τους αδελφούς μας την ώρα του πόνου και της οδύνης. Δεν επιτρέπεται όμως «αδελφοί» υποτίθεται, «ποιμένες», να κάνουν μια τόσο περίεργα συντονισμένη επίθεση σε έναν Αρχιερέα ο οποίος τόλμησε να πεί το αυτονόητο, οτι δηλαδή έχουμε πνευματικές ευθύνες για τις φυσικές καταστροφές, κάτι άλλωστε το οποίο αποδεικνύεται απο ολόκληρη την Ορθόδοξη γραμματεία, είτε αυτή λέγεται Παλαιά Διαθήκη, είτε Καινή, είτε Πατρολογία, είτε βίοι Αγίων. Και το ακόμη πιο «περίεργο» είναι το οτι ο ποιμένας που τόλμησε να ορθοτομήσει την αυτονόητη αλήθεια περί πνευματικών ευθυνών, δεν στόχευσε κάν πρός τους δυστυχείς πληγέντες, αλλά πρός την άθεη πολιτική ηγεσία.

Τί πιο φυσιολογικό θα περίμενε κανείς, απο το να σπεύσουν όλοι οι «Ορθόδοξοι» Επίσκοποί μας να στηρίξουν αυτόν τον έλεγχο πρός μια άθεη ηγεσία; Τα Συναξάρια είναι γεμμάτα απο Μάρτυρες και Ομολογητές οι οποίοι ήλεγξαν σκληρά τις άθεες ή τις αιρετικές πολιτικές ηγεσίες της εποχής τους. Όμως όχι. Στην Εκκλησιαστική ιεραρχία του 2018, μερικοί Επίσκοποι έσπευσαν οργισμένοι και ταραγμένοι να υπερασπιστούν την άθεη πολιτική ηγεσία, και μάλιστα στάζοντας «νέκταρ» «αδελφικών» χαρακτηρισμών κατά του αδελφού τους. Γιατί άραγε τέτοια αλλόκοτη συμπεριφορά;

Αλλά ας το αφήσουμε αυτό και ας επανέλθουμε λίγο στην οργή του Θεού. Ισχυρίζονται μερικοί αδελφοί οτι ο Θεός δεν μπορεί να έχει τις ανθρώπινες αδυναμίες την οργής, και οτι όλα αυτά τα εδάφια περί οργής αναφέρονται στην έλλειψη της Χάριτος την οποία προκαλούμε εμείς με την αμαρτία μας, τα αποτελέσματα της οποίας εκλαμβάνουμε ώς οργή του Θεού. Πολύ ωραία. Κανείς δεν διαφωνεί οτι ισχύει αυτό. Ας μας ερμηνεύσουν όμως οι αδελφοί μας αυτοί μόνον το εξής εδάφιο: «καὶ ἀπέστειλεν ἡμᾶς Κύριος ἐκτρίψαι αὐτήν» (Γέν. ιθ΄ 13). Εδώ, οι Άγγελοι του Κυρίου πληροφορούν τον Λώτ οτι απεστάλησαν απο τον Θεό για να συντρίψουν αδιακρίτως και ολοσχερώς την ασεβή αυτή πόλη. Πώς γίνεται ένας νεοταξικός «αγαπουλίνος-θεός» να έδωσε τέτοια εντολή; Κάπου μπάζει νερά η θεωρία οτι όλα μα όλα είναι προϊόν εγκαταλείψεως της Χάριτος.

Εκτός και εάν φθάσουμε στο σημείο να διαστρέψουμε ακόμη και τέτοια ξεκάθαρα χωρία μέσα απο τις Γραφές, με καινοτόμες ερμηνείες που εξυπηρετούν τον αγαπουλινισμό. Φυσικά, σημεία σαν και αυτό υπάρχουν πάμπολα μέσα στις Γραφές και στα Συναξάρια. Σημεία όπου δεν αφήνουν αμφιβολία για την θεραπευτική παρέμβαση του Θεού, την οποία βλέπουμε εμείς ώς τιμωρία, είναι όμως μια απαραίτητη παρέμβαση αγάπης για την ενεργοποίηση της φωνής της συνειδήσεως και την σωστική διαδικασία της μετανοίας, διότι το κριτίριο του Θεού δεν είναι το πότε και το πώς θα πεθάνουμε, ή το πόσο καλοζωϊσμένοι θα ζούμε εδώ, αλλά πώς θα περάσουμε στην αιώνιο ζωή, και μάλιστα όσο το δυνατόν πιο καθαρισμένοι.

Μήπως να απαρνηθούμε και την αλήθεια οτι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός οικονομεί ώστε κάποιος να πεθάνει πολύ νωρίς, προκειμένου να τον γλυτώσει απο μελλοντική αμετανοησία; Μήπως να απαρνηθούμε την αλήθεια οτι ο Κύριος οικονομεί ώστε κάποιος να πεθάνει είτε άδικα είτε μαρτυρικά, ώστε να σβήσει έτσι βαριές αμαρτίες, ή για να αποτελέσει κίνητρο μετανοίας για τους υπολοίπους; Μήπως δεν ελέγχεται απόλυτα η φύση απο το χέρι του Θεού; Μήπως είναι τυχαίο που κάποιες φορές η φωτιά σταματά μπροστά σε ξωκλήσια και εικονοστάσια;

Έχω να κάνω και μια τελευταία ερώτηση σε όλους τους αδελφούς μας οι οποίοι υποστηρίζουν τον κακόδοξο αγαπουλινισμό. Διαβάζουμε στην αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννου, οτι «καὶ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, οἳ οὐκ ἀπεκτάνθησαν ἐν ταῖς πληγαῖς ταύταις, οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν» (Αποκ. θ΄ 20), και οτι «ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἔχοντος ἐξουσίαν ἐπὶ τὰς πληγὰς ταύτας, καὶ οὐ μετενόησαν» (Αποκ. ιστ΄ 9), και οτι «ἐβλασφήμησαν τὸν Θεὸν τοῦ οὐρανοῦ ἐκ τῶν πόνων αὐτῶν καὶ ἐκ τῶν ἑλκῶν αὐτῶν, καὶ οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων αὐτῶν» (Αποκ. ιστ΄ 11), και οτι «ἐβλασφήμησαν οἱ ἄνθρωποι τὸν Θεὸν ἐκ τῆς πληγῆς τῆς χαλάζης» (Αποκ. ιστ΄ 21).

Πέραν του αδιαμφισβήτητου γεγονότος οτι όλα αυτά τα χωρία αποδεικνύουν περίτρανα το θεραπευτικό κίνητρο της εσκεμένης τιμωρίας και όχι την ενέργεια των πνευματικών νόμων, η ερώτηση είναι η εξής: Με ποιόν τρόπο θα καταντήσουμε στην τραγική κατάσταση την οποία περιγράφει η Αποκάλυψη; Με το να ομιλούμε περί ευθυνών, αμαρτιών, πνευματικών νόμων και μετανοίας, ή με το να αφορίζουμε όλες αυτές τις άβολες αλήθειες και να χαϊδεύουμε τα αυτάκια των αδελφών μας με έναν «θεό-αγαπουλίνο», που όσο και να ξεφεύγουμε, Αυτός θα μας τα συγχωρεί όλα σαν καλός Προτεστάντης;

Όταν γαλουχείς κάποιον με την ιδέα οτι η αποστασία του δεν θα έχει ποτέ συνέπειες, και οτι ο Θεός είναι μόνον μια αφελής και νεκρά αγάπη, τί θα νιώσει όταν αρχίσουν να συσσωρεύονται οι ωδίνες η μια επάνω στην άλλη; Δεν θα στραφεί εναντίον του Θεού που νόμιζε οτι τον αγαπά όπως είναι, αμετανόητος, και οτι υπάρχει για να τον προστατεύει όπως και να ΄χεί; Μήπως να αναλογισθούν οι αδελφοί μας οτι με τον βολικό αγαπουλινισμό τους οδηγούν τις ψυχές των αδελφών μας στην πλάνη και την αμετανοησία των εσχάτων καιρών;

Μετά φόβου Θεού,
ο αμαρτωλός,
Ιωάννης Μακαρούνης