Προδώσαμε την Ορθόδοξη Πίστη στα διάφορα διαχριστιανικά συνέδρια, Ναί ή Όχι;

Ας προσπεράσουμε ολόκληρη την αιρετική εκτροπή της Εκκλησίας μας (βλ. εδώ) ήδη απο το 1902 και το 1904, και προσπερνώντας επίσης τις κομβικές εκτροπές του 1920, του 1922, του 1961, του 1965, του 1989, του 1990, του 1991, του 2007, κα, ας αναφέρουμε ενδεικτικά, πέντε μόνον σημεία.

Δήλωση του Τορόντο, 1950

Στο κείμενο του Τορόντο υπογράψαμε, αναγνωρίσαμε και συνεπώς δηλώσαμε πίστη στο οτι «Οἱ Ἐκκλησίες-μέλη ἀναγνωρίζουν ὅτι τό νά ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας».
(Δήλωση του Τορόντο, Κεφ. «IV. The assumptions underlying the World Council of Churches», παρ. 3)

Δογματίσαμε δηλαδή οτι οχι μόνον οτι οι αιρέσεις οι οποίες είναι μέλη του Π.Σ.Ε. είναι Εκκλησίες και Σώμα Χριστού, και οτι εμείς είμαστε ισότιμο μέλος των αιρέσεων, αλλά και οτι η Εκκλησία του Χριστού είναι ελλειπής χωρίς τις χιλιάδες αιρέσεις, εφόσον «τό νά ἀποτελεῖ κάποιος μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιό περιεκτικό ἀπό τό νά ἀποτελεῖ μέλος τῆς δικῆς του Ἐκκλησίας». Άρα δογματίσαμε Συνοδικά οτι μόνον εφόσον υπάρχει κοινωνία της Εκκλησίας με τις αιρέσεις υπάρχει η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Συμφωνία του Σαμπεζύ, 1990

Στο κείμενο της Συμφωνίας του Σαμπεζύ υπογράψαμε, αναγνωρίσαμε και συνεπώς δηλώσαμε πίστη στο οτι και οι αιρετικοί Μονοφυσίτες διατήρησαν την αυθεντική Χριστολογία, όπως φαίνεται απο την φράση «both families have always loyally maintained the same authentic Orthodox Christological faith»[1]. Και συμφωνήσαμε να άρουμε τα αναθέματα εκατέρωθεν[2], χωρίς οι αιρετικοί Μονοφυσίτες να αποκυρήξουν τις πλάνες των.
(1 - «Second Agreed Statement on Christology», παρ. 9)
(2 - «Second Agreed Statement on Christology», παρ. 10, «Both families agree that all the anathemas and condemnations of the past which now divide us should be lifted by the Churches»)

Συμφωνία του Μπαλαμάντ, 1993

Στο κείμενο της Συμφωνίας του Μπαλαμάντ, μεταξύ πολλών θλιβερών τα οποία αποδεχθήκαμε, υπογράψαμε, αναγνωρίσαμε και συνεπώς δηλώσαμε πίστη στο οτι οι αιρετικοί Παπικοί είναι Εκκλησία και οτι έχουν Βάπτισμα και Μυστήρια, όπως φαίνεται απο φράσεις όπως «it is clear that rebaptism must be avoided», «the Catholic Churches and the Orthodox Churches recognize each other as Sister Churches», «the preparation of future priests [...] Their education [...] everyone should be informed of the apostolic succession of the other Church and the authenticity of its sacramental life», κοκ.
(«Balamand Statement», παρ. 13-14 και 30)

Συμφωνία του Πόρτο Αλέγκρε, 2006

Στο κείμενο της Συμφωνίας του Πόρτο Αλλέγκρε υπογράψαμε, αναγνωρίσαμε και συνεπώς δηλώσαμε πίστη στο οτι όλες οι αιρέσεις είναι τα διηρημένα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού. Δογματίσαμε δηλαδή οτι μόνον όταν βρισκόμαστε σε κοινωνία με τους αιρετικούς είμαστε Εκκλησία και Σώμα Χριστού, όπως φαίνεται απο φράσεις όπως «The life of the Church as new life in Christ is one. Yet it is built up through different charismata and ministries [...] Each church is the Church catholic and not simply a part of it. Each church is the Church catholic, but not the whole of it. Each church fulfils its catholicity when it is in communion with the other churches», κοκ.
(«Called to be the One Church», Κεφ. 2, παρ. 5-7)

Συμφωνία του Πουσάν, 2013

Στο κείμενο της Συμφωνίας του Πουσάν υπογράψαμε και αναγνωρίσαμε επισήμως οτι μεταννοούμε εμείς οι Ορθόδοξοι για τα σχίσματα, διότι δεν εξήλθαν οι αιρετικοί απο την Εκκλησία, αλλά είμαστε απο κοινού συνυπεύθυνοι για τις διαιρέσεις της Εκκλησίας σε κομμάτια, και γι΄ αυτό πρέπει να επανέλθουμε σε κοινωνία όλα τα διηρημένα μέλη της Εκκλησίας, δηλαδή Ορθόδοξοι και αιρετικοί, όπως φαίνεται απο φράσεις όπως «repent of the divisions among and within our churches», «to call one another to visible unity in one faith and in one Eucharistic fellowship, expressed in worship and common life», κοκ.
(«Unity Statement», παρ. 14)

Άρα με απλά και συνοπτικά λόγια τί κάναμε;

Δογματίσαμε οτι:

Με αυτά τα πολύ ολίγα, και χωρίς να αναφερθούμε σε πολύ περισσότερα τα οποία έχουν συμβεί, τί λές αδελφέ αναγνώστη; Δεν είναι αρκετή η ζημιά που έχουμε ήδη κάνει με τους "ακινδύνους" διαχριστιανικούς και διαθρησκειακούς διαλόγους;

Πρέπει να περάσουμε άλλη μια παιδαγωγική καταστροφή; Η πρότερη φιλο-ενωτική πολιτική του Φαναρίου, προκάλεσε με την αιρετική και ληστρική Φερράρα-Φλωρεντία τα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας ώστε να γλυτώσει η Εκκλησία απο την αίρεση του Παπισμού. Οι νέες ψευδοσύνοδοι του Φαναρίου το 2016 στην Κρήτη, και οι ξεκάθαρα ενωτικές σύνοδοι με τους Παπικούς οι οποίες ήδη διοργανώνονται, ποιά παιδευτική ράβδο θα μας επιφέρουν αυτήν την φορά;